Unha anamorfose ou anamorfismo é unha deformación reversible de unha imagxe producida mediante un procedemento óptico (como por exemplo utilizando un espello curvo), ou ao través dun procedemento matemático. É un efecto perspectivo utilizado na arte para forzar ao observador a un determinado punto de vista preestablecido ou privilexiado, dende o que o elemento cobra unha forma proporcionada e clara. A anamorfose foi un método descrito nos estudos de Piero della Francesca sobre perspectiva.
Debuxo sen perspectiva.
Nesta representación do século XII, que non posúe perspectiva óptica, onde o castelo atopase reducido polos guerreiros, onde os barcos situados na zona superior do cadro - que se supón moi distantes no horizonte - son tan grandes coma os situados en primeiro plano. Nste caso non existe anamorfosis no plano cartesiano (plano de coordenadas) nin sequera por efecto da perspectiva óptica
Este cadro carece totalmente de perspectiva e por ende non ten punto de fuga, e ao non existir anamorfosis o plano cartesiano non se deforma. E tanto na lonxanía como en na cercanía os valores de “X” e “Y” manteñen a mesma magnitude, pois non hai perspectiva cónica.
Este cadro carece totalmente de perspectiva e por ende non ten punto de fuga, e ao non existir anamorfosis o plano cartesiano non se deforma. E tanto na lonxanía como en na cercanía os valores de “X” e “Y” manteñen a mesma magnitude, pois non hai perspectiva cónica.
Anamorfose na pintura.
O cadro de Os embaixadores, de Hans Holbein o Xove, contén aos pes da mesa a anamorfose dunha caveira, como contrapunto da vanidade. Está pintada de xeito que só podemos reconñecela con unha visión rasante.
Para correxir a deformación e poder observar a caveira sen a utilización de un medio informático, podémonos valer do dorso de unha culler. De xeito que o reflexo sobre a superficie curva e reflictante da culler, corrixe o efecto da anamorfose na pintura.
Para correxir a deformación e poder observar a caveira sen a utilización de un medio informático, podémonos valer do dorso de unha culler. De xeito que o reflexo sobre a superficie curva e reflictante da culler, corrixe o efecto da anamorfose na pintura.
A representación, na pintura, do espazo curvo de Bernhard Riemann
O cadro da ezquerda está distorsionado por completo. Pero cando se mira por un espello cilíndrico as imaxes retornan á súa forma normal. O artista, ao pintar non mira directamente a realidade senón que o fai guiado por lo que se reflicte nun espello curvo.
Bernhard Riemann ocupóuse dos espazos curvos. En dito espazo móstranse que as traxectorias máis curtas entre puntos son líñas curvas, os triángulos modificanse ao movelos e a suma dos seus ángulos interiores, en lugar de ser 180 grados, varía cando os triángulos en función da curvatura.
Como consecuencia do anterior, a perspectiva xa non a podemos representar co estirar ou contraer o plano cartesiano, o espazo "plano clásico", para explicar a anamorfosis, como acontece coa elipse e o círculo e o can (ver abaixo), senoón que debemos recurrir ás fórmulas de Bernhard Riemann, que soluciona o problema de pasar de unha perspectiva plana a unha curva, onde o espazo retorcese sobre sí mesmo, etc.
Samuel Marolois recolle no seu tratado de perspectiva de 1630 o método de Laurente publicado por Danti e o aplica ao debuxo dun can.
Primeiro vese o dibuxo orixinal cadriculado, e despuéis o mesmo debuxo alongado en sentido horizontal nunha proporción maior de 3 a 1. Se miramos esta figura dende o lateral dereito co ollo moi preto do debuxo, observaremos que se produce un acortamento da figura en sentido horizontal e, ao mesmo tempo, veremos converxer hacia a ezquerda as línñas horizontais da cuadrícula. Só viéndola dende o infinito, obteríase unha restitución semexante á imaxe orixinal.
O cadro da ezquerda está distorsionado por completo. Pero cando se mira por un espello cilíndrico as imaxes retornan á súa forma normal. O artista, ao pintar non mira directamente a realidade senón que o fai guiado por lo que se reflicte nun espello curvo.
Bernhard Riemann ocupóuse dos espazos curvos. En dito espazo móstranse que as traxectorias máis curtas entre puntos son líñas curvas, os triángulos modificanse ao movelos e a suma dos seus ángulos interiores, en lugar de ser 180 grados, varía cando os triángulos en función da curvatura.
Como consecuencia do anterior, a perspectiva xa non a podemos representar co estirar ou contraer o plano cartesiano, o espazo "plano clásico", para explicar a anamorfosis, como acontece coa elipse e o círculo e o can (ver abaixo), senoón que debemos recurrir ás fórmulas de Bernhard Riemann, que soluciona o problema de pasar de unha perspectiva plana a unha curva, onde o espazo retorcese sobre sí mesmo, etc.
Samuel Marolois recolle no seu tratado de perspectiva de 1630 o método de Laurente publicado por Danti e o aplica ao debuxo dun can.
Primeiro vese o dibuxo orixinal cadriculado, e despuéis o mesmo debuxo alongado en sentido horizontal nunha proporción maior de 3 a 1. Se miramos esta figura dende o lateral dereito co ollo moi preto do debuxo, observaremos que se produce un acortamento da figura en sentido horizontal e, ao mesmo tempo, veremos converxer hacia a ezquerda as línñas horizontais da cuadrícula. Só viéndola dende o infinito, obteríase unha restitución semexante á imaxe orixinal.
Anamorfose a través dun procedemento matemático
A desfiguración da circunferencia (co seu aplastamento distorsiona o plano cartesiano asociado a ela), denomínase anamorfose, que corresponde a una perspectiva moi especial. O término anamorfose tómase do griego que significa "transformar".
A desfiguración da circunferencia (co seu aplastamento distorsiona o plano cartesiano asociado a ela), denomínase anamorfose, que corresponde a una perspectiva moi especial. O término anamorfose tómase do griego que significa "transformar".
Este é un círculo, onde o plano cartesiano non se atopa deformado. O segundo círculo está aplastado quedando como unha elipse, o eixe das Y se contrae e o das X se dilata.
O ollo humano ve en perspectiva, é dicir que todo converxe nun punto de fuga que esta na nosa líña de horizonte. Entón o debuxo faise á inversa, alárgase e vaise ensanchando de xeito que o ollo o volva a reconstruir coa súa visión en perspectiva.
- Tomamos un obxecto e trazamos sobre el unha cuadrícula
- Pasamos o obxecto á cuadrícula distorsionada
- O efecto apréciase tomando una fotografía (xogando coa angulación) e xugando con obxectos reais.
Non ten que ser co ordenador... faise a man dun xeito bastante doado... Vexamos un exemplo:
Na actualidade o artista Julian Beever é un xenio pintando anamorfose e efectos ópticos polas rúas de cualquera cidade. Non deixes de visitar a súa páxina na que atoparás obras coma estas:
Se non o podes crer mira este video de Edgar Mueller onde podes ver o making of de unha das súas ilusióss ópticas. Na súa páxina tes todas as súas espectaculares obras nas que utiliza a rúa como lenzo.
|
|
|
|