Persistencia retiniana
A persistencia retiniana é unha característica do noso ollo que provoca que as imaxes que inciden na nosa retina non se borren instantáneamente. A persistencia retiniana é unha característica do noso sistema visual que fai que no cerebro queden gardadas por un instante, as imágenes que vemos. Gárdanse images que non se borran instantáneamente. Esto permite que, por exemplo, si facemos xirar un misto, pareza que éste é un circulo de lume.
Dende a antigüidade xa se tiña un esbozo de esta característica deste fenómeno, pero o seu estudio e comprobación comenzou a darse entre os séculos XVII e XVIII, co traballo de científicos como o cabaleiro D’ Arcy, Peter Mark Roget, Faraday e Isaac Newton.
Dende a antigüidade xa se tiña un esbozo de esta característica deste fenómeno, pero o seu estudio e comprobación comenzou a darse entre os séculos XVII e XVIII, co traballo de científicos como o cabaleiro D’ Arcy, Peter Mark Roget, Faraday e Isaac Newton.
A persistencia da visión foi descuberto por Joseph Plateau e demostra como unha imaxe permanece na retina humana unha décima de segundo antes de desaparecer por completo. Segundo os seus estudios, isto permite que vexamos a realidade como unha secuencia de imaxes ininterrumpidas e que poidamos calcular fácilmente aa velocidade e dirección dun obxecto que se desplaza.
Se non existise, veríamos pasar a realidade coma sucesións de imaxes independientes e estáticas. Plateau descubriu que o noso ollo ve con unha cadencia de 10 imaxes por segundo. En virtude de dito fenómeno, as imaxes superponse na retina e o cerebro as procesa coma unha soa imaxe visual, mobil e continua. (ainda que o fenómeno non é tan simple senón veríamos un feixe de manchas borrosas)
O cine aproveita este efecto e provoca ese procesamento proxectando a máis de 10 imaxes por segundo (xeralmente 24), o que produce no noso cerebro a ilusión de movemento (na televisión danse 25 fotogramas por segundo).
Se non existise, veríamos pasar a realidade coma sucesións de imaxes independientes e estáticas. Plateau descubriu que o noso ollo ve con unha cadencia de 10 imaxes por segundo. En virtude de dito fenómeno, as imaxes superponse na retina e o cerebro as procesa coma unha soa imaxe visual, mobil e continua. (ainda que o fenómeno non é tan simple senón veríamos un feixe de manchas borrosas)
O cine aproveita este efecto e provoca ese procesamento proxectando a máis de 10 imaxes por segundo (xeralmente 24), o que produce no noso cerebro a ilusión de movemento (na televisión danse 25 fotogramas por segundo).
XOGUETES ÓPTICOS
Antes da creación do cinema tal e como o coñecemos, o cinema moderno, existiron moitos inventos que experimentaron no campo das imaxes en movimento e a visión. Estes avances chegaron co perfeccionamiento da fotografía e íanse encaminando á consecución de imaxes que se diran a sensación de movemento, basándose no principio da Persistencia da Visión
taumátropo
A súa invención sole atribuírselle a John Ayrton Paris, que o habería construido para demostrar o principio da Persistencia de retina, ante o Real Colegio de Físicos de Londres, no 1824.
Consiste nun disco con dúas imaxes diferentes en ambos lados e un trozo de corda a cada lado do disco. Ámbalas imaxes únense estirando a corda entre os dedos, facendo xirar ao disco e cambiar de cara rápidamente.
Consiste nun disco con dúas imaxes diferentes en ambos lados e un trozo de corda a cada lado do disco. Ámbalas imaxes únense estirando a corda entre os dedos, facendo xirar ao disco e cambiar de cara rápidamente.
fenaquitoscopio
O belga Joseph Antoine Plateau inventou este aparato que consistía nunha serie de debuxos con unha fase de movimiento en bucle e montados sobre un disco que xiraba independientemente de outro disco negro no cal disporían unhas ranuras; mirando ao través de elas apreciábase o movemento das figuras que estaban pintadas sobre o disco interior.
Polo tanto consiste en varios debuxos dun mesmo obxecto, en posicións lixeiramente diferentes, distribuidos por una placa circular lisa. Dita placa tamén pódese fecer xirar fronte a un espello, creando a ilusión da imaxe en movemento.
Pouco despois da súa invención, Plateau descubríu que o número de imaxes para lograr unha ilusión de movemento óptima era dezaséis, o que con posterioridade aplicarían os primeros cineastas usando dezaséis fotogramas por segundo para as primeiras películas
Polo tanto consiste en varios debuxos dun mesmo obxecto, en posicións lixeiramente diferentes, distribuidos por una placa circular lisa. Dita placa tamén pódese fecer xirar fronte a un espello, creando a ilusión da imaxe en movemento.
Pouco despois da súa invención, Plateau descubríu que o número de imaxes para lograr unha ilusión de movemento óptima era dezaséis, o que con posterioridade aplicarían os primeros cineastas usando dezaséis fotogramas por segundo para as primeiras películas
zoótropo
Tamén se basa na persistencia das imaxes na retina. Consiste nun tambor cilíndrico con ranuras.
No seu interior colócase unha tira de papel cuia lonxitude é igual ao perímetro da circunferencia interna do tambor. En dita tira de papel debúxase unha figura descomposta nas súas fases de movemento, da que se fan tantas imaxes ou fases de movemento coma ranuras teña o tambor. Ao facer xirar o tambor e observar no seu interior ao través das ranuras, vese como as diversas figuras adquiren movimiento.
O inventor natural do zootropo foi o matemático William George Horner (1786-1837) que ideou a tira de papel con debuxos colocados no interior do tambor xiratorio provisto de pequenas fendiduras. A este invento denominouno DAEDALUM ou WHEEL OF THE DEVIL, pero o mecanismo non se popularizou ata pasados uns 30 años cando foi comercializado co nome de ZOOTROPO ou WHEEL OF LIFE por William F. Lincoln nos Estados Unidos.
No seu interior colócase unha tira de papel cuia lonxitude é igual ao perímetro da circunferencia interna do tambor. En dita tira de papel debúxase unha figura descomposta nas súas fases de movemento, da que se fan tantas imaxes ou fases de movemento coma ranuras teña o tambor. Ao facer xirar o tambor e observar no seu interior ao través das ranuras, vese como as diversas figuras adquiren movimiento.
O inventor natural do zootropo foi o matemático William George Horner (1786-1837) que ideou a tira de papel con debuxos colocados no interior do tambor xiratorio provisto de pequenas fendiduras. A este invento denominouno DAEDALUM ou WHEEL OF THE DEVIL, pero o mecanismo non se popularizou ata pasados uns 30 años cando foi comercializado co nome de ZOOTROPO ou WHEEL OF LIFE por William F. Lincoln nos Estados Unidos.
praxinoscopio
No 1878, Emile Reynaud patenta el PRAXINOSCOPIO, que consistía nun conxunto de espellos que reflectían imaxes dun zootropo de xeito que un gran número de personas pudiesen ver as imaxes ao mesmo tempo.
GIF animados (aplicación das TICs)
Formato de Intercambio de Gráficos, GIF (Compuserve GIF), é un formato gráfico utilizado amplamente na World Wide Web, tanto para imaxes como para animacións.
O formato foi creado por CompuServe en 1987 para dotar de un formato de imaxe en color para as súas áreas de descarga de archivos, sustituindo o seu temprano formato RLE en branco e negro. GIF chegou a ser moi popular porque podía usar o algoritmo de compresión LZW (Lempel Ziv Welch) para realizar a compresión da imaxe, que era máis eficiente que o algoritmo Run-length encoding (RLE) usado polos formatos PCX e MacPaint. Polo tanto, imaxes de gran tamaño podían ser descargadas nun razonable periodo de tempo, incluso con módems moi lentos.
GIF é un formato sen pérdida de calidade para imaxes con ata 256 cores, limitados por unha paleta restrinxida a este número de cores. Por ese motivo, con imaxes con máis de 256 colores (profundidade de cor superior a 8), a imaxe debe adaptarse reducindo os seus cores, producindo a consecuente pérdida de calidade.
O formato foi creado por CompuServe en 1987 para dotar de un formato de imaxe en color para as súas áreas de descarga de archivos, sustituindo o seu temprano formato RLE en branco e negro. GIF chegou a ser moi popular porque podía usar o algoritmo de compresión LZW (Lempel Ziv Welch) para realizar a compresión da imaxe, que era máis eficiente que o algoritmo Run-length encoding (RLE) usado polos formatos PCX e MacPaint. Polo tanto, imaxes de gran tamaño podían ser descargadas nun razonable periodo de tempo, incluso con módems moi lentos.
GIF é un formato sen pérdida de calidade para imaxes con ata 256 cores, limitados por unha paleta restrinxida a este número de cores. Por ese motivo, con imaxes con máis de 256 colores (profundidade de cor superior a 8), a imaxe debe adaptarse reducindo os seus cores, producindo a consecuente pérdida de calidade.
Curiososidade Científica...