A forma coma medio de comunicación para o deseño
A forma coma un todo estructurado, atopa os seus inicios na natureza mesma. A comunicación é o medio para comprender o entorno permitindo tanto aos objectos naturais como artificiais ser interpretados en un contexto específico.
«Lo primero hace surgir lo segundo, que a su vez hace surgir lo tercero; de lo simple se pasa a lo complejo». (Christopher, 1984, 7)
En un pequeno trozo de pedra, na árbore máis frondosa e ata no máis insignificante anaco de xeo está intrínseca a forma. A orixe de esta non é outro que a mesma natureza que se manifesta ou influe de algún modo no pensar, actuar e crear do ser humano. A naturaleza comunica en todo momento un sin número de representacións que son punto de partida para o deseño e a creación de elementos artificiais.
Pero antes de saber el comezo da forma é pertinente coñecer o seu concepto, o seu significado dentro de un contexto determinado e para o que se define forma como: «un conxunto de elementos organizados e reconocibles que compoñen unha estructura, floreciendo como orde tridimensional, configuración e representación dun concepto» (Sánchez, 2001).
Por outra banda a teoría de la Gestalt parte do postulado que «a forma é un todo estructurado», onde se refire aos elementos que a compoñen e chégase a establecer unha relación dependente entre eles para constituila.
Por outra banda a teoría de la Gestalt parte do postulado que «a forma é un todo estructurado», onde se refire aos elementos que a compoñen e chégase a establecer unha relación dependente entre eles para constituila.
Polo tanto, tendo un concepto de forma definido, é posible dicir que grazas á natureza, o ser humano construíu un mundo artificial e obxectualizou o seu entorno, para así satisfacer as súas propias necesidades. Pero así, surge otro interrogante para establecer certos criterios: ¿De qué xeito a natureza comunica ao ser humano as súas formas para que estas sexan a inspiración para a creación de obxectos artificiais?
Nesta orde de ideas, é primordial concretar e definir un concepto de comunicación, que sexa a ponte entre o obxecto, xa sea natural ou artificial, e o suxeito, quen é o encargado de facer eficiente este proceso. Para esto é pertinente remitirse aos diferentes conceptos de comunicación como:
«No obxecto, o comunicativo ten un carácter representativo, permitindo que se transmitan as estructuras e tradicións sociais por medio de formas. O símbolo inclue a experiencia, a valoración, a intuición, as normas culturais e a expresión dos usuarios». (Sánchez, 2001)
Así pois, a comunicación convírtese nun medio esencial para chegar a unha interpretación adecuada do entorno. Deste xeito a natureza comunica e transfire as súas características formais, espaciais e en xeral todo o seu contido visual para que o deseñador ou creativo, faga un desglosamento de este impacto perceptual e sexa o inicio de unha creación con un propósito determinado onde se teñen en conta aspectos como a función baseándose na forma, xa que estos dous factores atópanse fortemente ligados un co outro para concebir calqueira tipo de obxecto.
«No obxecto, o comunicativo ten un carácter representativo, permitindo que se transmitan as estructuras e tradicións sociais por medio de formas. O símbolo inclue a experiencia, a valoración, a intuición, as normas culturais e a expresión dos usuarios». (Sánchez, 2001)
Así pois, a comunicación convírtese nun medio esencial para chegar a unha interpretación adecuada do entorno. Deste xeito a natureza comunica e transfire as súas características formais, espaciais e en xeral todo o seu contido visual para que o deseñador ou creativo, faga un desglosamento de este impacto perceptual e sexa o inicio de unha creación con un propósito determinado onde se teñen en conta aspectos como a función baseándose na forma, xa que estos dous factores atópanse fortemente ligados un co outro para concebir calqueira tipo de obxecto.
No proceso de comunicación existen dous axentes que se definen como emisor e receptor, onde o emisor o conforman un conxunto de estímulos dirixidos a certos propósitos significativos. Neste caso faise referencia á natureza como o emisor de signos visuales que o receptor ou individuo lector capta para a posterior abstracción das sinais formais do medio que o circunda. Cando o receptor é un deseñador, aproveita estas formas para crear outras novas que terán un fin uo objectivo establecido onde na maioría dos casos, cando este proceso remata, suple unha necesidade e permite o desenvolvemento de unha actividade que o ser humano require.
Cabe sinalar que «a comunicación visual prodúcese por medio de mensaxes visuales que forman parte da gran familia de todas as mensaxes que actúan sobre os nosos sentidos sonoros, térmicos, dinámicos etc.» (Murani, 1985, 82)
Estas mensaxes conteñen cada un dos elementos visuais, como o punto, líña, contorno, dirección, ton, textura, cor, a dimensión, escala e o movemento. Na natureza ditas variables son innumerables e encárganse de dar vivacidade a cada representación que se manifesta ao redor facendo que o seu aspecto cambie, e pasar de ser un obxecto plano para tornarse en un con volume ou tridimensional.
No momento en que o deseñador recibe estes mensaxes e decide tomar a forma do natural para elaborar cualquier tipo de obxecto, as mans constituen a principal ferramienta para lograr este objectivo.
«Os instrumentos que elas fabrican son os que obteñen a especialización que a man mesma non ten e os que conseguen que os seres humanos sexan expertos e especialistas en prácticamente todo». (Christopher, 1984, 8)
A partires de aí, coménzanse a xerar obxectos que expresan o seu contido ao usuario por medio dun proceso de comunicación onde se determinan todas as súas características incluida a función. O obxecto ten coma labor básica emitir mensaxes de tipo práctico, simbólico e estético para conseguir así unha axeitada interpretación funcional do obxecto por parte do suxeito. Estas funcións dande a coñecer no obxecto mesmo dende o momento no que se visualiza, e por iso van acopladas coa forma, pois é considerada como o todo del objeto.
Pódese dicir que o resultado formal dun artefacto dase grazas á execución dun procedimento comunicativo que comenza pola abstracción das formas da naturaleza, onde a multiplicidade é un punto a favor paraol deseñador, quen será o que finalmente se dedique a crear formas novas a partir das naturais e así obxectualizar o seu entorno para que, posteriormente o obxecto artificial comunique ao usuario as funcións práctica, simbólica e estética que fan que a forma consiga o seu significado dentro dun contexto determinado.