tipografía
Na tipografía, un tipo de letra (do latín typus) alude a cada unha das pezas usadas na imprenta nas que hai un realce cunha letra ou outro signo, así coma a cada unha das clases desta letra. Na edición por ordenador os tipos son conxuntos de modelos vactoriais que representan a cada un dos caracteres dunha letra, con descripcións respecto a súa posición e conformación, almacenados nun archivo; na fotocomposición, son plantillas de imaxes independentes de cada carácter.
No contexto informático, a cada símbolo individual chámaselle máis a miudo caracter ou glifo. A miudo chámase tamén tipo a un archivo informático cun conxunto de glifos deseñados con unidade de estilo, así coma información tipográfica adicional.
A terminoloxía relacionada cos tipos non está unificada e non é raro que se utilicen de xeito indistinto certas palabras, coma por exemplo tipografía para aludir a tipo (co sentido de letras de certo tipo).
Abundan, sobre todo dende a chegada dos sistemas de fotocomposición e a autoedición, os angliscimos (adaptados o crudos, como fonte ou fundición, kerning e serif), así coma, ainda que xa menos, os galicismos (coma póliza ou cranaje); sobre alguns destes términos hai posicións encontradas sobre a súa correción (en particular fonte, termo a miudo rexeitado). A propia palabra tipo é polisémica e puede aludir a unha letra e ás letras de certa clase.
Series e Familias tipográficas
Denomínase serie a un conxunto de tipos de letra, deseñados na súa maioría por unha mesma casa ou un mesmo deseñador, no cal diferen en características clasificables: peso, inclinación, proporción, espaciado.
Una superclase dentro deste concepto é o termo familia tipográfica, na cal clasifícanse os tipos según as súas características fundamentais, con independencia da súa pertenenza a unha serie (Ausencia ou presencia de serifas, caracteres en cursiva, etc).
Na tipografía dixital, dependendo do formato, unha serie completa pode estar embebida nun único archivo, que contén os tipos independentes; nos formatos máis antigos, cada elemento da serie debía representarse nun archivo diferente, e en alguns casos, incluso os signos especiais, cifras elzevirians e ligaduras adicionais presentábanse nun archivo diferente.
Tipo de letra nos ordenadores
Na tipogragía dixital, a forma das letras descríbese matemáticamente coa axuda de diversos procedementos, en especial vectorialmente, con curvas de Bézier, ou matricialmente. Esta información alóxase en archivos, que conteñen non só estes datos acerca de los glifos das letras en maiúsculas e minúsculas dun determinado tipo, senón tamén números, signos de puntuación, símbolos matemáticos e de referencia.
Os archivos dixtais poden incluir tódolos caracteres dunha familia ou dunha serie, en especial en OpenType ou TrueType, ou ben pode haber varios archivos, coma era habitual en Type 1.
No uso é frecuente que a estes archivos se llles chame fontes, palabra que Martínez de Sousa define como ‘Surtido de letras, signos e blancos dun so tamaño e baseados nun determinado deseño co que se compón un texto ; con este sentido también foron habituales os nombres de póliza e fundición (que, á diferencia de fonte, está recogida no Diccionario académico).
Un tipo de letra, polo xeral, non só inclue un grupo de alfabetos (normalmente dous, un alfabeto en maiúsculas e outro en minúsculas), díxitos, signos de puntuación e marcas diacríticas, senón que tamén pode conter caracteres propios doutras escrituras (árabe, china, tailandesa, etc.) e símbolos, ou estar constituido enteiramente de eles, por exemplo, con símbolos matemáticos ou cartográficos.
Para poder utilizar os tipos nos ordenadores dixitalízanse nun archivo informático cada un. Este informa ao sistema informático sobre o tamaño, forma, interletraxe, e demáis aspectos do tipo correspondente. Ao instalar un archivo de tipos no ordenador é posible ver os caracteres na pantalla e imprimilos.
Formatos tipográficos digitales
Ós archivos de tipografía son independentes das aplicacións que os usan, que normalmente instálanse nun determinado directorio del sistema operativo para que estean disponibles en todos os programas que os precisen.
Na actualidade, prácticamente a totalidade de programas dentro das interfaces gráficas de usuario admiten o uso de tipografía dixital, en maior ou menor medida.
Os formatos de tipografía dixital máis comúns son:
No contexto informático, a cada símbolo individual chámaselle máis a miudo caracter ou glifo. A miudo chámase tamén tipo a un archivo informático cun conxunto de glifos deseñados con unidade de estilo, así coma información tipográfica adicional.
A terminoloxía relacionada cos tipos non está unificada e non é raro que se utilicen de xeito indistinto certas palabras, coma por exemplo tipografía para aludir a tipo (co sentido de letras de certo tipo).
Abundan, sobre todo dende a chegada dos sistemas de fotocomposición e a autoedición, os angliscimos (adaptados o crudos, como fonte ou fundición, kerning e serif), así coma, ainda que xa menos, os galicismos (coma póliza ou cranaje); sobre alguns destes términos hai posicións encontradas sobre a súa correción (en particular fonte, termo a miudo rexeitado). A propia palabra tipo é polisémica e puede aludir a unha letra e ás letras de certa clase.
Series e Familias tipográficas
Denomínase serie a un conxunto de tipos de letra, deseñados na súa maioría por unha mesma casa ou un mesmo deseñador, no cal diferen en características clasificables: peso, inclinación, proporción, espaciado.
Una superclase dentro deste concepto é o termo familia tipográfica, na cal clasifícanse os tipos según as súas características fundamentais, con independencia da súa pertenenza a unha serie (Ausencia ou presencia de serifas, caracteres en cursiva, etc).
Na tipografía dixital, dependendo do formato, unha serie completa pode estar embebida nun único archivo, que contén os tipos independentes; nos formatos máis antigos, cada elemento da serie debía representarse nun archivo diferente, e en alguns casos, incluso os signos especiais, cifras elzevirians e ligaduras adicionais presentábanse nun archivo diferente.
Tipo de letra nos ordenadores
Na tipogragía dixital, a forma das letras descríbese matemáticamente coa axuda de diversos procedementos, en especial vectorialmente, con curvas de Bézier, ou matricialmente. Esta información alóxase en archivos, que conteñen non só estes datos acerca de los glifos das letras en maiúsculas e minúsculas dun determinado tipo, senón tamén números, signos de puntuación, símbolos matemáticos e de referencia.
Os archivos dixtais poden incluir tódolos caracteres dunha familia ou dunha serie, en especial en OpenType ou TrueType, ou ben pode haber varios archivos, coma era habitual en Type 1.
No uso é frecuente que a estes archivos se llles chame fontes, palabra que Martínez de Sousa define como ‘Surtido de letras, signos e blancos dun so tamaño e baseados nun determinado deseño co que se compón un texto ; con este sentido también foron habituales os nombres de póliza e fundición (que, á diferencia de fonte, está recogida no Diccionario académico).
Un tipo de letra, polo xeral, non só inclue un grupo de alfabetos (normalmente dous, un alfabeto en maiúsculas e outro en minúsculas), díxitos, signos de puntuación e marcas diacríticas, senón que tamén pode conter caracteres propios doutras escrituras (árabe, china, tailandesa, etc.) e símbolos, ou estar constituido enteiramente de eles, por exemplo, con símbolos matemáticos ou cartográficos.
Para poder utilizar os tipos nos ordenadores dixitalízanse nun archivo informático cada un. Este informa ao sistema informático sobre o tamaño, forma, interletraxe, e demáis aspectos do tipo correspondente. Ao instalar un archivo de tipos no ordenador é posible ver os caracteres na pantalla e imprimilos.
Formatos tipográficos digitales
Ós archivos de tipografía son independentes das aplicacións que os usan, que normalmente instálanse nun determinado directorio del sistema operativo para que estean disponibles en todos os programas que os precisen.
Na actualidade, prácticamente a totalidade de programas dentro das interfaces gráficas de usuario admiten o uso de tipografía dixital, en maior ou menor medida.
Os formatos de tipografía dixital máis comúns son:
- TTF ou TrueType Font
- PostScript Type 1 ou Tipo 1 de Adobe
- OTF (OpenType Font)