PARALELISMO ENTRE O SISTEMA XEOMÉTRICO E O FENÓMENO VISUAL
1. O espazo real é, coma norma xeral, o lugar donde se ateopan os obxectos que vamos representar, observados con un solo ollo dende V;
2. Os raios visuais dirixidos a los obxectos desde V, son interceptados polo plano PP, produciendo un debuxo perspectivo, punto a punto, dos obxectos situados no espacio real;
3. O espacio intermedio é a zona situada entre o ollo do espectador e o cuadro PP; tamén é lugar xeométrico de certas operacións auxiliares;
4. O espazo virtual está situado detrás do espectador, e se non é visible por este, sí que ten influencia sobre o espazo real, p.e. un foco luminoso, imaxe reflictida nun espello, proxeccións inversas, etc;
5. O plano xeometral representa unha base ideal e sirve de referencia para cotas e distancias; creando a líña de terra (LT) ou recta doble na súa intersección co plano de proxección PP, e, por iso, con base métrica;
6. O plano horizontal define a línea do infinito xeográfico que separa o mar do ceo, e a altura ou cota dende a que o espectador contempla a escea.
1. O espazo real é, coma norma xeral, o lugar donde se ateopan os obxectos que vamos representar, observados con un solo ollo dende V;
2. Os raios visuais dirixidos a los obxectos desde V, son interceptados polo plano PP, produciendo un debuxo perspectivo, punto a punto, dos obxectos situados no espacio real;
3. O espacio intermedio é a zona situada entre o ollo do espectador e o cuadro PP; tamén é lugar xeométrico de certas operacións auxiliares;
4. O espazo virtual está situado detrás do espectador, e se non é visible por este, sí que ten influencia sobre o espazo real, p.e. un foco luminoso, imaxe reflictida nun espello, proxeccións inversas, etc;
5. O plano xeometral representa unha base ideal e sirve de referencia para cotas e distancias; creando a líña de terra (LT) ou recta doble na súa intersección co plano de proxección PP, e, por iso, con base métrica;
6. O plano horizontal define a línea do infinito xeográfico que separa o mar do ceo, e a altura ou cota dende a que o espectador contempla a escea.
Unhas poucas historias
Dende o primeiro Renacemento os artistas intuiron os principios xeométricos da perspectiva cónica. Baseándose en métodos empíricos asociaron os principios da visión do espazo coas representacions en perspectiva sobre o plano, creando particulares e orixinais perspectivas.
As construccións espaciais sobre o plano de Uccello, Alberti, Piero de la Francesca, Leonardo, Rafael, Durero o Da Vignola testimonian que chegaron a fórmulas felices, mucho antes que o teorema de Girard Desargues estableciera definitivamente o rigor matemático da geometría proxectiva, que Gaspar Monge, desenvolvendo a súa xeometría descriptiva, e J.V.Poncelet co seu Tratado das propiedades proxectivas das figuras, abriran o camino aos trazados xeométricos da perspectiva cónica.
Pode parecer un anacronismo plantearnos hoxe os fundamentos da Perspectiva Cónica e os seus métodos xeométricos de trazado lineal. É, certamente, unha tentación omitir, nos aprendizaxes da perspectiva, os laboriosos procesos de delineación que ocuparon moitas horas de nosa xuventude. as novas tecnoloxías diron un xiro espectacular aos plantexamintos da representación dun espazo sobre o plano. O que fai pouco constituía enormes dificultades, como o cambio da escala dun debuxo, a variación do punto punto de vista, a distorsión de unhas formas, a inversión simétrica, xiros, abatimentos, etc. resolvense hoxe con un simple toque de "ratón". Nembargantes, quenes logren penetrar pola porta da xeometría nos seus singulares representacións e transformacións, cementará unha imaginación lóxica para abordar os posibles cambios que o futuro nos agardan. ¡Quizáis, para a arte, siga tendo vixencia otexto na porta da Academia de Platón, que dicia: "Non entre aquí quen non sepa xeometría".
As construccións espaciais sobre o plano de Uccello, Alberti, Piero de la Francesca, Leonardo, Rafael, Durero o Da Vignola testimonian que chegaron a fórmulas felices, mucho antes que o teorema de Girard Desargues estableciera definitivamente o rigor matemático da geometría proxectiva, que Gaspar Monge, desenvolvendo a súa xeometría descriptiva, e J.V.Poncelet co seu Tratado das propiedades proxectivas das figuras, abriran o camino aos trazados xeométricos da perspectiva cónica.
Pode parecer un anacronismo plantearnos hoxe os fundamentos da Perspectiva Cónica e os seus métodos xeométricos de trazado lineal. É, certamente, unha tentación omitir, nos aprendizaxes da perspectiva, os laboriosos procesos de delineación que ocuparon moitas horas de nosa xuventude. as novas tecnoloxías diron un xiro espectacular aos plantexamintos da representación dun espazo sobre o plano. O que fai pouco constituía enormes dificultades, como o cambio da escala dun debuxo, a variación do punto punto de vista, a distorsión de unhas formas, a inversión simétrica, xiros, abatimentos, etc. resolvense hoxe con un simple toque de "ratón". Nembargantes, quenes logren penetrar pola porta da xeometría nos seus singulares representacións e transformacións, cementará unha imaginación lóxica para abordar os posibles cambios que o futuro nos agardan. ¡Quizáis, para a arte, siga tendo vixencia otexto na porta da Academia de Platón, que dicia: "Non entre aquí quen non sepa xeometría".