Historia da Animación
Moita xente cre que animación é algo que simplemente abrangue facer un par de movementos a un monicreque e punto. Teñen e non teñen razón. Efectivamente, trátase de darlle movemento a un monicreque; non obstante, o que se lle dá a este monicreque é máis que simple actividade, se lle dá o sopro de vida que se encarga de sacalo da mente do artista para compartilo con moitas outras persoas.
A animación é máis que debuxos graciosos e humorísticos, que se moven baixo unha orde lóxica e conceptual; a animación, esencialmente, é a forma máis creativa dunha rama das artes tradicionais como o debuxo. Dentro da animación existen, grazas aos avances da tecnoloxía, distintas maneiras de desenvolver esta arte. Non obstante, os historiadores e os estudosos converxen en opinar que esta arte vén desenvolvéndose á par co desenvolvemento artístico dos homes.
A animación é máis que debuxos graciosos e humorísticos, que se moven baixo unha orde lóxica e conceptual; a animación, esencialmente, é a forma máis creativa dunha rama das artes tradicionais como o debuxo. Dentro da animación existen, grazas aos avances da tecnoloxía, distintas maneiras de desenvolver esta arte. Non obstante, os historiadores e os estudosos converxen en opinar que esta arte vén desenvolvéndose á par co desenvolvemento artístico dos homes.
Como punto de partida temos a era do Paleolítico, onde o home realizaba diversos trazos cos cales expresaba as actividades realizadas a diario. Na cova de Altamira acháronse a presenza de animais polícromos tratados con estilo naturalista, entre os que predominan os bisontes con actitudes diversas que, ademais, constitúen escenas que connotan movemento a maioría de veces. Este é, o primeiro indicio de que o ser humano tiña un grande anhelo por plasmar o movemento.
Outra mostra deste iso, é sen lugar a dúbida, as grandes paredes das tumbas decoradas, na antiga cultura Exipcia.
No ano 1600 A.C., o faraón exipcio Ramses II construeulle un templo á deusa Isis que tiña 110 columnas. De xeito inxenioso, cada columna tiña pintada a figura da deusa en posicións progresivas. Para os xinetes ou para quenes ibannas carrozas... ¡Isis parecía moverse!
No ano 1600 A.C., o faraón exipcio Ramses II construeulle un templo á deusa Isis que tiña 110 columnas. De xeito inxenioso, cada columna tiña pintada a figura da deusa en posicións progresivas. Para os xinetes ou para quenes ibannas carrozas... ¡Isis parecía moverse!
Os antiguos gregos algunhas veces decoraban os vasos con figuras en posicións sucesivas de acción: camiñando, danzando ou correndo. Ao darlle voltas a la vasixa, creábase a ilusión do movimiento.
Un fresco de Chichen-Itza, Yucatán, mostra a un guerrero maia danzando en un grupo de cinco dibujos.
Un fresco de Chichen-Itza, Yucatán, mostra a un guerrero maia danzando en un grupo de cinco dibujos.
Por outro lado, Miguel Ángel, o xenial artista do Renacemento, xa esbozaba en moitos dos seus debuxos diversos movementos.
Tamén o debuxo de Leonardo DaVinci do Home de Vitruvio podería interpretarse tamén como un inicio de animación.
Tamén o debuxo de Leonardo DaVinci do Home de Vitruvio podería interpretarse tamén como un inicio de animación.
Deste xeito, e coa posibilidade de citar varios exemplos máis, o concepto de movemento está presente de maneira perenne no subconsciente dos seres humanos.
A esencia do ser humano esta en crearse a si mesmo, é a nosa natureza, darlle movemento ao que parecera estar morto. É unha forma de demostrar que estamos vivos e que temos a capacidade de trasmitirlo. Cabe resaltar, que non podemos falar de animación sen antes ter unha referencia acerca dos aparatos que desenvolveu o home para poder lograr este labor. A continuación daremos unha ollada rápida á evolución desta grandiosa arte.
A esencia do ser humano esta en crearse a si mesmo, é a nosa natureza, darlle movemento ao que parecera estar morto. É unha forma de demostrar que estamos vivos e que temos a capacidade de trasmitirlo. Cabe resaltar, que non podemos falar de animación sen antes ter unha referencia acerca dos aparatos que desenvolveu o home para poder lograr este labor. A continuación daremos unha ollada rápida á evolución desta grandiosa arte.
ñAta onde sabemos, o primeiro intento de proxectar debuxos nunha parede, fíxose polo 1640 por Athonasius Kircher coa súa "Lanterna Máxica".
Kircher debuxaba cada figura por separado en pedazos de vidro, os colocaba no seu aparato e os proxectaba na parede. Logo, movía os vidros dende arriba con cordas. Unha de éstas, mostraba a cabeza dun home durmindo e un rato. o home abría e pechaba a boca, cando a boca estaba aberta, o rato corría hacia adentro.
Ainda que a fotografía descubreuse a principios de 1830, a maioría dos mecanismos para crear la ilusión de movimiento utilizaban debuxos, e non fotos.
En 1824, Peter Mark Roget descubreu (o redescubreu, xa que o concepto era coñecido nos tempos clásicos) o principio da "Persistencia da Visión". Este principio está basado no hecho de que nuestros ojos reteñen temporalmente a imaxe de cualquera cousa que se teña acabado de ver. Se non fora así, nunca podríamos tener a ilusión de conexión que se realiza nunha serie de imaxes separadas e nen as películas nen a animación serían posibles.
Moita xente non se da conta que en realidade as películas non se moven, e que se trata de una serie de imágenes estáticas que parecen moverse cando son proxectadas en serie.
O principio de Roget rápidamente doulle vida a varios xoguetes ópticos:
Kircher debuxaba cada figura por separado en pedazos de vidro, os colocaba no seu aparato e os proxectaba na parede. Logo, movía os vidros dende arriba con cordas. Unha de éstas, mostraba a cabeza dun home durmindo e un rato. o home abría e pechaba a boca, cando a boca estaba aberta, o rato corría hacia adentro.
Ainda que a fotografía descubreuse a principios de 1830, a maioría dos mecanismos para crear la ilusión de movimiento utilizaban debuxos, e non fotos.
En 1824, Peter Mark Roget descubreu (o redescubreu, xa que o concepto era coñecido nos tempos clásicos) o principio da "Persistencia da Visión". Este principio está basado no hecho de que nuestros ojos reteñen temporalmente a imaxe de cualquera cousa que se teña acabado de ver. Se non fora así, nunca podríamos tener a ilusión de conexión que se realiza nunha serie de imaxes separadas e nen as películas nen a animación serían posibles.
Moita xente non se da conta que en realidade as películas non se moven, e que se trata de una serie de imágenes estáticas que parecen moverse cando son proxectadas en serie.
O principio de Roget rápidamente doulle vida a varios xoguetes ópticos:
Dous dos pioneiros no desenvolvemento de maquinaria, que despois sería usada para animación, son Plateau e Ritter, os cales construíron o fenaquistoscopio tras a presentación, sete anos despois, do traballo de Peter Roget (1824) The persistence of vision with regard to moving objects (A persistencia da visión respecto aos obxectos en movemento) na British Royal Society; este invento daba unha ilusión de movemento mediante dous discos xiratorios.
O seguinte paso foi en 1834 co invento de Plateau, o zootropo, desenvolvido logo por Horner. Cincuenta e tres anos máis tarde,Thomas Edison comezou a súa investigación sobre as películas animadas, produto diso, dous anos despois, fixo o anuncio sobre o novo aparato capaz de proxectar 50 pés de filme en aproximadamente 13 segundos: o kinetoscopio. (parecido a los actuales flipbooks)
O seguinte paso foi en 1834 co invento de Plateau, o zootropo, desenvolvido logo por Horner. Cincuenta e tres anos máis tarde,Thomas Edison comezou a súa investigación sobre as películas animadas, produto diso, dous anos despois, fixo o anuncio sobre o novo aparato capaz de proxectar 50 pés de filme en aproximadamente 13 segundos: o kinetoscopio. (parecido a los actuales flipbooks)
Ese mesmo ano, George Eastman comezaría a manufactura de rolos de película fotográfica usando unha base de nitro-celulosa.
Consecutivamente en 1895 os irmáns Lumiere, Louis e Augustine, rexistraron a súa patente do cinematógrafo, aparato capaz de proxectar imaxes en movemento. Un dos inventos que sería de grande importancia para o desenvolvemento da arte da animación sería creado por Thomas Armat, quen coa máquina que inventou, logrou proxectar as películas de Edison, este artefacto chamouse ovitascopio.
Logo de ver de xeito rápido e sinxelo o proceso creativo dos que, coas súas teorías e artefactos, axudaron á creación da animación como hoxe coñecémola; inmediatamente vén a min o cuestionamento de saber quen foi a primeira persoa en realizar unha animación, por máis simple que esta acha podido ser.
J. Stuart Blackton fixo a primeira película animada chamada Fases humorísticas de caras chistosas, esta foi realizada en 1906. Dous anos máis tarde, Emile Cohl produciu unha película mostrando figuras brancas nun fondo negro. Ese mesmo ano, Winsor McCay produciu unha secuencia animada usando o seu personaxe das tiras cómicas Little Nemo. Este é, sen lugar a dúbidas, un das mellores animacións do século. A sinxeleza do trazo en cada debuxo e a historia son, simplemente espectaculares e profundas. A historia estivo inspirada no seu propio comic Little Nemo in Slumberlan.
Non obstante, o xenio de McCay luciu a súa máis brillante creación un ano máis tarde, tras presentar Gertie the Dinosaur (historia dun dinosauro). Esta animación deixou a todos atónitos, xa que a soltura do trazo e a inclusión dun final tan ben logrado e orixinal, fixo que fose considerada como unha das pezas mestras para a animación hoxe en día. Hai ademais, dous feitos que fan desta película algo realmente único.
- O primeiro factor é que Gertie é o primeiro debuxo pensado para ser proxectado sobre unha pantalla, o outro, é que logra ter interacción co seu autor. Windsor McCay realizaba unha performance no escenario onde era proxectada de película de animación; el dáballe ordes ao dinosauro e ata lle daba de comer unha mazá. Para a xente que presenciaba aquel espectáculo, a película era, sen lugar a dúbidas, algo para recordar.
- Como dato anecdótico, dise que a orixe de Gertie xurdiu dunha aposta entre McCay e George McManus, un colega seu. Un día ambos os dous dirixíronse ao Museo de Ciencias Naturais de Londres tras ver un esqueleto de dinosauro nunha das salas, McCay aseguroulle ao seu acompañante que el podería devolverlle a vida e decidiron apostar unha cea niso.
Moitas persoas contribuíron a que se poida apreciar, nun televisor, unha computadora ou no cine, a arte da animación. Logo do gran Windsor McCay, desenvolvéronse unha serie de animacións como as de Pat Salivan con El gato Félix, ao meu parecer unha das máis relevantes. É, no ano 1915, que Earl Hurd desenvolve a animación de celas, avance que permitiría a evolución da animación ata ese entón coñecida.
A animación por celas dáballes aos animadores a posibilidade de poder reducir o tempo que investían en redebuxar os obxectos perennes nun cadro, e así os debuxar só unha vez. É dicir, se nun encadre se necesita a imaxe dun parrulo dentro dun estanque, o animador procedía a debuxar a paisaxe do estanque nunha cela e ao parrulo noutra. Posteriormente, o animador simplemente, debuxaba os movementos do parrulo para ser animados logo.
Xa a partir de 1920, as técnicas de animación empezaron a cambiar, e, evolucionaron para buscar melloras no desenvolvemento e o realismo de cada unha delas. Un exemplo perfecto destas buscas son os intentos e avances logrados polos irmáns Fleischer, David e Max, que desenvolveron moitas das técnicas que, logo retomaría Walt Disney para alcanzar o éxito que goza ata os nosos días. Sobre estes irmáns, falaremos máis adiante, xa que a súa achega foi descomunal en canto a cor e son, e lastimosamente, nunca gozaron do recoñecemento que merecen.
É case imposible falar de animación sen mencionar a Walt Disney, pero, como sei que existe unha basta bibliografía acerca del e as súas películas, simplemente limitareime a nomealo e a citalo como unha dos homes que coas súas películas contribuíron ao recoñecemento da animación como unha arte marabillosa e tan completa como calquera outro.
A partir de alí, a busca polo realismo, a sonoridade, e sobre todo, o contido das películas de animación foi variando. Cada autor, cada animador, foi contribuíndo co desenvolvemento desta arte, ata o desenvolvemento de tecnoloxía informática que permitise a animación en computadora. Moitos foron os pioneiros, acerca destes falaremos máis adiante, así como das películas que foron aparecendo, o software que empregaron, o equipo técnico que involucra a súa creación, as técnicas que existen na animación e, en xeral, das inquietudes que poidan xurdir no camiño.
Consecutivamente en 1895 os irmáns Lumiere, Louis e Augustine, rexistraron a súa patente do cinematógrafo, aparato capaz de proxectar imaxes en movemento. Un dos inventos que sería de grande importancia para o desenvolvemento da arte da animación sería creado por Thomas Armat, quen coa máquina que inventou, logrou proxectar as películas de Edison, este artefacto chamouse ovitascopio.
Logo de ver de xeito rápido e sinxelo o proceso creativo dos que, coas súas teorías e artefactos, axudaron á creación da animación como hoxe coñecémola; inmediatamente vén a min o cuestionamento de saber quen foi a primeira persoa en realizar unha animación, por máis simple que esta acha podido ser.
J. Stuart Blackton fixo a primeira película animada chamada Fases humorísticas de caras chistosas, esta foi realizada en 1906. Dous anos máis tarde, Emile Cohl produciu unha película mostrando figuras brancas nun fondo negro. Ese mesmo ano, Winsor McCay produciu unha secuencia animada usando o seu personaxe das tiras cómicas Little Nemo. Este é, sen lugar a dúbidas, un das mellores animacións do século. A sinxeleza do trazo en cada debuxo e a historia son, simplemente espectaculares e profundas. A historia estivo inspirada no seu propio comic Little Nemo in Slumberlan.
Non obstante, o xenio de McCay luciu a súa máis brillante creación un ano máis tarde, tras presentar Gertie the Dinosaur (historia dun dinosauro). Esta animación deixou a todos atónitos, xa que a soltura do trazo e a inclusión dun final tan ben logrado e orixinal, fixo que fose considerada como unha das pezas mestras para a animación hoxe en día. Hai ademais, dous feitos que fan desta película algo realmente único.
- O primeiro factor é que Gertie é o primeiro debuxo pensado para ser proxectado sobre unha pantalla, o outro, é que logra ter interacción co seu autor. Windsor McCay realizaba unha performance no escenario onde era proxectada de película de animación; el dáballe ordes ao dinosauro e ata lle daba de comer unha mazá. Para a xente que presenciaba aquel espectáculo, a película era, sen lugar a dúbidas, algo para recordar.
- Como dato anecdótico, dise que a orixe de Gertie xurdiu dunha aposta entre McCay e George McManus, un colega seu. Un día ambos os dous dirixíronse ao Museo de Ciencias Naturais de Londres tras ver un esqueleto de dinosauro nunha das salas, McCay aseguroulle ao seu acompañante que el podería devolverlle a vida e decidiron apostar unha cea niso.
Moitas persoas contribuíron a que se poida apreciar, nun televisor, unha computadora ou no cine, a arte da animación. Logo do gran Windsor McCay, desenvolvéronse unha serie de animacións como as de Pat Salivan con El gato Félix, ao meu parecer unha das máis relevantes. É, no ano 1915, que Earl Hurd desenvolve a animación de celas, avance que permitiría a evolución da animación ata ese entón coñecida.
A animación por celas dáballes aos animadores a posibilidade de poder reducir o tempo que investían en redebuxar os obxectos perennes nun cadro, e así os debuxar só unha vez. É dicir, se nun encadre se necesita a imaxe dun parrulo dentro dun estanque, o animador procedía a debuxar a paisaxe do estanque nunha cela e ao parrulo noutra. Posteriormente, o animador simplemente, debuxaba os movementos do parrulo para ser animados logo.
Xa a partir de 1920, as técnicas de animación empezaron a cambiar, e, evolucionaron para buscar melloras no desenvolvemento e o realismo de cada unha delas. Un exemplo perfecto destas buscas son os intentos e avances logrados polos irmáns Fleischer, David e Max, que desenvolveron moitas das técnicas que, logo retomaría Walt Disney para alcanzar o éxito que goza ata os nosos días. Sobre estes irmáns, falaremos máis adiante, xa que a súa achega foi descomunal en canto a cor e son, e lastimosamente, nunca gozaron do recoñecemento que merecen.
É case imposible falar de animación sen mencionar a Walt Disney, pero, como sei que existe unha basta bibliografía acerca del e as súas películas, simplemente limitareime a nomealo e a citalo como unha dos homes que coas súas películas contribuíron ao recoñecemento da animación como unha arte marabillosa e tan completa como calquera outro.
A partir de alí, a busca polo realismo, a sonoridade, e sobre todo, o contido das películas de animación foi variando. Cada autor, cada animador, foi contribuíndo co desenvolvemento desta arte, ata o desenvolvemento de tecnoloxía informática que permitise a animación en computadora. Moitos foron os pioneiros, acerca destes falaremos máis adiante, así como das películas que foron aparecendo, o software que empregaron, o equipo técnico que involucra a súa creación, as técnicas que existen na animación e, en xeral, das inquietudes que poidan xurdir no camiño.
|
|
|
|
|
|
|
|
|