As Cores das Cousas
Ao longo do día, os nosos ollos perciben milleiros de cores distintas. Cores que a miúdo costa definir, posto que o noso vocabulario é bastante limitado a ese aspecto.
Para algúns artistas, entre eles André Derain, a cor de por seu é tema suficiente para realizar unha obra. Por exemplo, no cadro As árbores emprega unha técnica de contrastes acentuados e pinceladas chamativas para compoñer coa cor.
Mar azul, coche verde ou flor vermella son expresións que se usan a cotío. O que debemos saber é que non corresponden a una realidade objectiva, xa que en esencia as cores non existen, son unha experiencia pscolóxica.
O artífice desta hipótese sobre o xeito de percíbir o mundo foi Platón. Para explcalo, elaborou "o mito da caverna", no que uns individuos, atados no interior dunha cova e de costas á entrada, comtemplaban as difusas sombras de imaxes reais que unha fogueira proxectaba na parede da caverna. Os protagonistas de esa alegoría entendían o mundo a partiren de esas proxeccións difusas, que confundían coa realidade, pero nunca chegaban a obter información direta acerca desta.
Pois ben, no cerebro acontece máis ou menos o mesmo: no lugar das sombras, o que percibimos son as percepcións dos nosos sentidos, "nos nosos sentidos, a noción do real non existe: debemos dotar as impresións sensoriais dunha idea ou significado que explique qué as provocou" afirma Karl Friston. Este neurocientífico afirma que o noso cerebro traballa coma un oficinista que trata de entender a realidade a partires duns poucos datos, non todos os pode obter do entorno, senón só os que ofrecen información relevante para o seu traballo.
Pero non só iso, tamén creamos os nosos propios recordos... cada un de nós garda unha copia do recordo que máis da s vececes non concorda coa dos outros. "Os recordos son reais e irreais ao mesmo tempo", dixo o catedratico de Psicoloxía Martin Conway, "por unha parte corresponden moi directamente coa nosa experiencia do mundo, pero pola outra correspóndense co que somos ao marxe da realidade"
Para algúns artistas, entre eles André Derain, a cor de por seu é tema suficiente para realizar unha obra. Por exemplo, no cadro As árbores emprega unha técnica de contrastes acentuados e pinceladas chamativas para compoñer coa cor.
Mar azul, coche verde ou flor vermella son expresións que se usan a cotío. O que debemos saber é que non corresponden a una realidade objectiva, xa que en esencia as cores non existen, son unha experiencia pscolóxica.
O artífice desta hipótese sobre o xeito de percíbir o mundo foi Platón. Para explcalo, elaborou "o mito da caverna", no que uns individuos, atados no interior dunha cova e de costas á entrada, comtemplaban as difusas sombras de imaxes reais que unha fogueira proxectaba na parede da caverna. Os protagonistas de esa alegoría entendían o mundo a partiren de esas proxeccións difusas, que confundían coa realidade, pero nunca chegaban a obter información direta acerca desta.
Pois ben, no cerebro acontece máis ou menos o mesmo: no lugar das sombras, o que percibimos son as percepcións dos nosos sentidos, "nos nosos sentidos, a noción do real non existe: debemos dotar as impresións sensoriais dunha idea ou significado que explique qué as provocou" afirma Karl Friston. Este neurocientífico afirma que o noso cerebro traballa coma un oficinista que trata de entender a realidade a partires duns poucos datos, non todos os pode obter do entorno, senón só os que ofrecen información relevante para o seu traballo.
Pero non só iso, tamén creamos os nosos propios recordos... cada un de nós garda unha copia do recordo que máis da s vececes non concorda coa dos outros. "Os recordos son reais e irreais ao mesmo tempo", dixo o catedratico de Psicoloxía Martin Conway, "por unha parte corresponden moi directamente coa nosa experiencia do mundo, pero pola outra correspóndense co que somos ao marxe da realidade"
A Visión das cores
Nun lugar suficientemente iluminado e grazas á capacidade do noso
sentido da vista, podemos recoñecer as cores que nos rodean, o azul do ceo, o verde
das árbores, os marróns da terra,… a
percepción da cor é posible pola concorrencia de tres elementos:
o sentido da vista (ollos, cerebro …),
a luz (espectro electromagnético visible) e
as características cromáticas de cada obxecto.
Todos nós temos a sensación de que a luz solar é branca. Nembargantes, tal coma descubríu Isaac Newton no século XVIII, un raio de luz está formado por moitas ondas de lonxitudes e frecuencia diferentes entre as que se atopan as das cores que vemos. A este espectro multicolor Newton denominóuno o espectro da luz branca.
Cada un dos tons que constitúen o espectro tramítese polo aire por medio de ondas con una lonxitude e frecuencia determinadas.
Newton estaba nunha habitación a escuras e por unha rendixa da xanela entraba un raio de luz. Colocou un prisma de cristal na traxectoria do raio de luz e observou coma na parede se manifestaban as sete cores do arco da vella. vermello, laranxa, amarelo, verde, azul, anil e violeta. Demostrou deste xeito, que a luz que vemos coma branca está en realidade composta por luces de moitas cores.
O espectro da luz branca visible non está composto somentes polas sete cores do arco da vella, senón por moitas máis cores porque entre ton e ton atópanse tódalas gradacións dos mesmos. Por exemplo, o paso de amarelo ao laranxa non se da de xeito brusco senón que, pouco a pouco, o amarelo vaise convertendo en laranxa mostrando tódolos matices existentes entre eles.
O ollo humano pode ver radiacións con lonxitudes de onda entre 380 e 780 nanómetros. As radiacións con lonxitudes menores de 380 nm se denomínanse radiación ultravioleta, mentraes que as radiacións con lonxitudes de onda maiores de 780 nm chámase radiación infravermella. O rango das lonxitudes de onda que vai entre unha e outra e visible para o ollo humano e denominase "espectro visible":
o sentido da vista (ollos, cerebro …),
a luz (espectro electromagnético visible) e
as características cromáticas de cada obxecto.
Todos nós temos a sensación de que a luz solar é branca. Nembargantes, tal coma descubríu Isaac Newton no século XVIII, un raio de luz está formado por moitas ondas de lonxitudes e frecuencia diferentes entre as que se atopan as das cores que vemos. A este espectro multicolor Newton denominóuno o espectro da luz branca.
Cada un dos tons que constitúen o espectro tramítese polo aire por medio de ondas con una lonxitude e frecuencia determinadas.
Newton estaba nunha habitación a escuras e por unha rendixa da xanela entraba un raio de luz. Colocou un prisma de cristal na traxectoria do raio de luz e observou coma na parede se manifestaban as sete cores do arco da vella. vermello, laranxa, amarelo, verde, azul, anil e violeta. Demostrou deste xeito, que a luz que vemos coma branca está en realidade composta por luces de moitas cores.
O espectro da luz branca visible non está composto somentes polas sete cores do arco da vella, senón por moitas máis cores porque entre ton e ton atópanse tódalas gradacións dos mesmos. Por exemplo, o paso de amarelo ao laranxa non se da de xeito brusco senón que, pouco a pouco, o amarelo vaise convertendo en laranxa mostrando tódolos matices existentes entre eles.
O ollo humano pode ver radiacións con lonxitudes de onda entre 380 e 780 nanómetros. As radiacións con lonxitudes menores de 380 nm se denomínanse radiación ultravioleta, mentraes que as radiacións con lonxitudes de onda maiores de 780 nm chámase radiación infravermella. O rango das lonxitudes de onda que vai entre unha e outra e visible para o ollo humano e denominase "espectro visible":
Fisioloxía da Visión
Na retina do ollo humano hai dous tipos diferentes de células receptoras sensibles á luz llamadas bastóns e conos.
Os bastóns, que conteñen un pigmento chamado rodopsina e que se atopan ena periferia da retina, permiten a percepción da luminosidade e o movemento (visión escotópica), mentres que os conos, ubicados nunha rexión llamada fóvea, fan posible a diferenciación das cores (visión fotópica).
Os conos están organizados en grupos de tres elementos sensibles, cada un de eles destinado a cada cor primaria do espectro: azul, verde e vermello, do mesmo xeito en que o fai unha pantalla dos televisores a cor.
Cando vemos vermello é porque tense excitado o elemento sensible a esta lonxitude de onda. Cando vemos amarelo é porque se excitan a un tempo os elemetos verde e o vermello, e cando vemos branco, é que están funcionando simultáneamente os tres elementos .
A esta capacidade de percepción das cores contribúe, ademáis, que todos os corpos están constituidos por sustancias que absorben e reflicten as ondas electromagnéticas; é dícir, absorben e reflicten as cores.
Os bastóns, que conteñen un pigmento chamado rodopsina e que se atopan ena periferia da retina, permiten a percepción da luminosidade e o movemento (visión escotópica), mentres que os conos, ubicados nunha rexión llamada fóvea, fan posible a diferenciación das cores (visión fotópica).
Os conos están organizados en grupos de tres elementos sensibles, cada un de eles destinado a cada cor primaria do espectro: azul, verde e vermello, do mesmo xeito en que o fai unha pantalla dos televisores a cor.
Cando vemos vermello é porque tense excitado o elemento sensible a esta lonxitude de onda. Cando vemos amarelo é porque se excitan a un tempo os elemetos verde e o vermello, e cando vemos branco, é que están funcionando simultáneamente os tres elementos .
A esta capacidade de percepción das cores contribúe, ademáis, que todos os corpos están constituidos por sustancias que absorben e reflicten as ondas electromagnéticas; é dícir, absorben e reflicten as cores.
A Cor das Cousas
A qué se debe que percibamos uns obxectos dunha cor e outros dunha cor diferente? Por qué vemos unha folla verde ou unha mandarina laranxa?
A cor das cousas débese a unha característica chamada “calidade pigmentaria” que teñen tódolos corpos e que provén da súa composición molecular. Cando os raios de luz inciden sobre un obxecto, a súa calidade pigmentaria fai que absorba determinadas ondas de cor e que rexeite outras. A onda ou ondas de cor rexeitadas son as que captan os nosos ollos e estes envían ao noso cerebro a sensación cromática.
Os obxectos que percibimos coma negros son aqueles que absorben todas as ondas cromáticas sen rexeitar ningunha.
Os corpos brancos son aquelas que rexeitan todas as ondas de cor e polo tanto devolven a luz que reciben.
A cor das cousas débese a unha característica chamada “calidade pigmentaria” que teñen tódolos corpos e que provén da súa composición molecular. Cando os raios de luz inciden sobre un obxecto, a súa calidade pigmentaria fai que absorba determinadas ondas de cor e que rexeite outras. A onda ou ondas de cor rexeitadas son as que captan os nosos ollos e estes envían ao noso cerebro a sensación cromática.
Os obxectos que percibimos coma negros son aqueles que absorben todas as ondas cromáticas sen rexeitar ningunha.
Os corpos brancos son aquelas que rexeitan todas as ondas de cor e polo tanto devolven a luz que reciben.
Agora, con máis propiedade, podemos dicir que a cor é unha sensación que percibimos grazas aá existencia e natureza física da luz e á capacidade dos nosos órganos visuais para trasmitir informaciónn lumínica ao cerebro, que interpreta os impulsos nerviosos dos nosos ollos, que a súa vez perciben distintas lonxitudes de onda do espectro electromagnético que reflicten os obxectos.
Intentando dar una definición dende o punto de vista físico, diremos que a cor é a percepción de parte da luz branca que se reflicte nun obxecto.
Intentando dar una definición dende o punto de vista físico, diremos que a cor é a percepción de parte da luz branca que se reflicte nun obxecto.
Formación das Cores
Cor-luz
Se comparamos unha imaxe en cor trasmitida por televisión con unha imaxe, tamén en cor, presentada nun cadro, advertimos que hai dous procedementos para obter as cores: na televisión obtense mediante a combinación de luces e no cadro obtense mediante a combinación de pinturas.
Polo tanto, podemos dividir as cores en dúas clases segundo sexa o seu modo de xeración: cor-luz ou cor-pigmento.
As cores-luz orixínanse pola capaciade da luz branca para descompoñerse nas cores do espectro solar.
Ademais da televisión, outros moitos aparellos do noso entorno máis próximo (cinema, ordenadores, telefonos, cámaras de dixitais de fotos ou vídeo, etc.) empregan a calidade física da luz de descompoñerse para a creación de multitude de cores.
Polo tanto, podemos dividir as cores en dúas clases segundo sexa o seu modo de xeración: cor-luz ou cor-pigmento.
As cores-luz orixínanse pola capaciade da luz branca para descompoñerse nas cores do espectro solar.
Ademais da televisión, outros moitos aparellos do noso entorno máis próximo (cinema, ordenadores, telefonos, cámaras de dixitais de fotos ou vídeo, etc.) empregan a calidade física da luz de descompoñerse para a creación de multitude de cores.
Cor-pigmento
Denomínanse cores-pigmento a aquelas sustancias ou materias que serven para pintar. Estas sustancias están compostas por dous elementos: os pigmentos propiamente ditos, que dan a cor, e un aglutinante que dan consistencia, permanencia, etc.
Os pigmentos poden ser naturais ou artificiais, segundo se obteñan directamente de elementos naturais –flores, terras...- ou se obteñan tras un proceso de fabricación e transformación.
Segundo sexa aglutinante, os pigmentos orixinan un tipo de pintura distinto. O aglutinante do óleo é o aceite, o da acuarela é a goma arábica, ...
Os pigmentos poden ser naturais ou artificiais, segundo se obteñan directamente de elementos naturais –flores, terras...- ou se obteñan tras un proceso de fabricación e transformación.
Segundo sexa aglutinante, os pigmentos orixinan un tipo de pintura distinto. O aglutinante do óleo é o aceite, o da acuarela é a goma arábica, ...
Mestura aditiva
De entre tódalas cores nos que se descompón a luz, existen tres: vermello, azul e verde, chamadas cores luz primarios porque da súa mestura pódense crear calquera outra cor do espectro.
A superposición de dúas luces primarias xera as cores luz secundarias: amarelo, maxenta e cian.
A unión das tres cores luz primarias xenera a luz branca e esta unión denominase síntese aditiva.
A suma de máis luz produce cores cada vez máis claras
A superposición de dúas luces primarias xera as cores luz secundarias: amarelo, maxenta e cian.
A unión das tres cores luz primarias xenera a luz branca e esta unión denominase síntese aditiva.
A suma de máis luz produce cores cada vez máis claras
Mestura Substractiva
As cores pigmento primarias son aquelas que non poden obterse pola mestura de outros e son tres: amarelo, maxenta e cian.
A mestura a partes iguais de dúas cores primarias dan as cores pigmento secundarios: vermello, verde e azul.
A combinación das tres cores pigmento primarios é unha síntese subtractiva e o seu resultado é negro.
A suma de máis pigmentos resta luz e cores máis escuras.
A mestura a partes iguais de dúas cores primarias dan as cores pigmento secundarios: vermello, verde e azul.
A combinación das tres cores pigmento primarios é unha síntese subtractiva e o seu resultado é negro.
A suma de máis pigmentos resta luz e cores máis escuras.
Propiedades definitorias da Cor
Ton, Matiz ou Croma
É oestado puro da cor, sen o branco nin o negro agregados, é un atributo asociado coa lonxitude de onda dominante na mestura das ondas luminosas.
O matiz defínese coma un atributo da cor que nos permite distinguir o vermello do azul, refírese ao percorrido que fai un ton hacia un ou outro lado do círculo cromático, polo que o verde amarillento e o verde azulado serán matices diferentes do verde que é o ton propiamente dito.
As tres cores primarias representan os tres matices primarios, e mesturando estes podemos obter os demáis matices, tons ou cores.
Dous colores son complementarios cando están un frente a o outro no círculo de matices (círculo cromático).
O matiz defínese coma un atributo da cor que nos permite distinguir o vermello do azul, refírese ao percorrido que fai un ton hacia un ou outro lado do círculo cromático, polo que o verde amarillento e o verde azulado serán matices diferentes do verde que é o ton propiamente dito.
As tres cores primarias representan os tres matices primarios, e mesturando estes podemos obter os demáis matices, tons ou cores.
Dous colores son complementarios cando están un frente a o outro no círculo de matices (círculo cromático).
Intensidade ou Saturación
Este concepto representa a pureza ou intensidade dunha cor particular, a viveza dol mesmo, e pode relacionarse co ancho de banda da luz que estamos visualizando. As cores puras do espectro están completamente saturadas. Unha cor intensa é moi viva.
Pódese definir tamén por a cantidade de gris que contiene unha cor: mentres máis gris ou máis neutra é, menos viva ou menos "saturada" é. Igualmente, calquier cambio feito a unha cor pura automáticamente baixa a súa saturación.
Por exemplo, dicimos "un vermello moi saturado" cando nos referimos a un vermello puro e vivo Pero cando nos referimos aos tonos de unha cor que ten algún punto de gris, chamámolos menos saturados. A saturación da color dise que é máis baixa cando se lle engade o seu oposto (chamado complementario) no círculo cromático.
Para "desaturar" unha cor sin que varíe o seu valor, (conservando o seu nome) hai que mesturalo con gris de blanco ou negro do seu mesmo valor. Unha cor intenso como o azul perderá a súa saturación a medida que se lle engada blanco e se convierta en celeste.
Outra forma de "desaturar" unha cor, é mesturalo co seu complementario, xa que produce a súa neutralización.
Basándonos nestes conceptos podemos definir unha cor neutra como aquela na que non se percibe con claridade a súa saturación. A intensidade dunha cor está determinada polo seu carácter de puro ou apagado.
Esta propiedade é sempre comparativa, xa que relacionamos a intensidade en comparación con outras cousas. O importante é aprender a distinguir as relaciones de intensidade, xa que moitas veces cambia cando unha cor está rodeada por outra.
Pódese definir tamén por a cantidade de gris que contiene unha cor: mentres máis gris ou máis neutra é, menos viva ou menos "saturada" é. Igualmente, calquier cambio feito a unha cor pura automáticamente baixa a súa saturación.
Por exemplo, dicimos "un vermello moi saturado" cando nos referimos a un vermello puro e vivo Pero cando nos referimos aos tonos de unha cor que ten algún punto de gris, chamámolos menos saturados. A saturación da color dise que é máis baixa cando se lle engade o seu oposto (chamado complementario) no círculo cromático.
Para "desaturar" unha cor sin que varíe o seu valor, (conservando o seu nome) hai que mesturalo con gris de blanco ou negro do seu mesmo valor. Unha cor intenso como o azul perderá a súa saturación a medida que se lle engada blanco e se convierta en celeste.
Outra forma de "desaturar" unha cor, é mesturalo co seu complementario, xa que produce a súa neutralización.
Basándonos nestes conceptos podemos definir unha cor neutra como aquela na que non se percibe con claridade a súa saturación. A intensidade dunha cor está determinada polo seu carácter de puro ou apagado.
Esta propiedade é sempre comparativa, xa que relacionamos a intensidade en comparación con outras cousas. O importante é aprender a distinguir as relaciones de intensidade, xa que moitas veces cambia cando unha cor está rodeada por outra.
Valor ou Brillo
É un termo que se emprega para describir que tan claro ou escuro parece unha cor, refírese á cantidade de luz percibida. O brillo pódese definir coma a cantidade de "escuridade" que ten unha color, é dicir, representa o claro ou escuro que é unha cor respecto do súa cor patrón.
É unha propiedade importante, xa que vai a crear sensacións espaciais por medio da cor. Así, porcións dunha misma cor con fortes diferencias de valor ou brillo (contraste de valor) definen porcións diferentes no espazo, mentres que un cambio gradual no valor dunha cor (gradación) vai dar sensación de volume, de continuidade de un obxeto nese espazo.
O valor é o maior grado de claridade ou escuridade dunha cor. Un azul, por exemplo, mesturado con branco, da como resultado un azul máis claro, é decir, dun valor máis alto.
Tamén a medida que a unha cor se llle engade negro, intensifícase a escuridade e obtense un valor máis baixo. Dúas cores diferentes (coma o vermello e o azul) poden chegar a tener el mismo valor, se consideramos o concepto como o grado de claridade ou escuridade con relación á misma cantidade de branco ou negro que conteñan, según cada caso.
A descrición clásica dos valores corresponde a claro (cando contén cantidades de branco), medio (cando contén cantidades de gris) e escuro (cando contén cantidades de negro). Canto más brilante é a cor, maior é a impresión de que o obxeto está máis cerca do que en realidade está.
Podemos usar estas propiedades na búsqueda das gamas e contrastes de cores axeitadass para as nosas obras, sendo posible crear contrastes no matiz, na saturación e no brillo, e é, tal vez, este último o máis efectivo.
É unha propiedade importante, xa que vai a crear sensacións espaciais por medio da cor. Así, porcións dunha misma cor con fortes diferencias de valor ou brillo (contraste de valor) definen porcións diferentes no espazo, mentres que un cambio gradual no valor dunha cor (gradación) vai dar sensación de volume, de continuidade de un obxeto nese espazo.
O valor é o maior grado de claridade ou escuridade dunha cor. Un azul, por exemplo, mesturado con branco, da como resultado un azul máis claro, é decir, dun valor máis alto.
Tamén a medida que a unha cor se llle engade negro, intensifícase a escuridade e obtense un valor máis baixo. Dúas cores diferentes (coma o vermello e o azul) poden chegar a tener el mismo valor, se consideramos o concepto como o grado de claridade ou escuridade con relación á misma cantidade de branco ou negro que conteñan, según cada caso.
A descrición clásica dos valores corresponde a claro (cando contén cantidades de branco), medio (cando contén cantidades de gris) e escuro (cando contén cantidades de negro). Canto más brilante é a cor, maior é a impresión de que o obxeto está máis cerca do que en realidade está.
Podemos usar estas propiedades na búsqueda das gamas e contrastes de cores axeitadass para as nosas obras, sendo posible crear contrastes no matiz, na saturación e no brillo, e é, tal vez, este último o máis efectivo.
Mestura das Cores
Mesturar cores para obter o ton desexado.
En moitas ocasións, é difícil obter o ton exacto que se desexa para una pintura. Sempre é máis conviente utilizar a pintura tal coma se comprara, pero en certos casos (se non se atopa o ton que se desexa, se se posue un remanente e se o quere aproveitar, etc.) o apropiado é a mestura de pinturas para lograr a cor que se busca.
É fundamental ter en cuenta que a cor que se obteña de unha mesturaa de dous ou máis pinturas depende das proporcións utilizadas na combinación.
É dicir, para reproducir esa cor nunha mestura posterior, as proporcións deberán repetirse con exactitude. Canto máis varíen, maior será a diferencia entre os resultados obtidos.
Para repetir un mismo color en una mezcla posterior, las proporciones deberán repetirse con exactitud
Polo tanto, débese avaliar a conciencia o uso, unha mestura para ter a seguridade, por un lado, de que a combinación obtida será suficiente para cubrir toda a superficie que se desexa pintar, e polo otro, para prever posibles problemas se no futuro é necesario reproducir esa mesma tonalidade, coas dificultades que iso pode implicar.
É menos problemático usar unha combinación de cores para pintar un moble que unha parede. Isto débese a que o moble é un obxecto autónomo cuia cor debe combinarse pero non ser igual a de outros obxectos, mentras que a tonalidade da parede débese mantener ao longo e ao largo de toda a súa superficie.
Proporcións para mestuar colores. Para a pintura, as cores básicas son o maxenta, o cian e o amarelo, ademáis do blanco e do negro. A partires das combinacións entre elas, pódense obter todos os demáis. O siguiente cadro detalla -de un xeito orientativo- as proporcións que se deben respectar para obter cores coma resultado da mestura de esos tonos básicos.
Estos datos son orientativos e moi xenéricos. Sobre estas proporcións puedense implementar infinidade de variantes e obter infinidade de resultados.
En moitas ocasións, é difícil obter o ton exacto que se desexa para una pintura. Sempre é máis conviente utilizar a pintura tal coma se comprara, pero en certos casos (se non se atopa o ton que se desexa, se se posue un remanente e se o quere aproveitar, etc.) o apropiado é a mestura de pinturas para lograr a cor que se busca.
É fundamental ter en cuenta que a cor que se obteña de unha mesturaa de dous ou máis pinturas depende das proporcións utilizadas na combinación.
É dicir, para reproducir esa cor nunha mestura posterior, as proporcións deberán repetirse con exactitude. Canto máis varíen, maior será a diferencia entre os resultados obtidos.
Para repetir un mismo color en una mezcla posterior, las proporciones deberán repetirse con exactitud
Polo tanto, débese avaliar a conciencia o uso, unha mestura para ter a seguridade, por un lado, de que a combinación obtida será suficiente para cubrir toda a superficie que se desexa pintar, e polo otro, para prever posibles problemas se no futuro é necesario reproducir esa mesma tonalidade, coas dificultades que iso pode implicar.
É menos problemático usar unha combinación de cores para pintar un moble que unha parede. Isto débese a que o moble é un obxecto autónomo cuia cor debe combinarse pero non ser igual a de outros obxectos, mentras que a tonalidade da parede débese mantener ao longo e ao largo de toda a súa superficie.
Proporcións para mestuar colores. Para a pintura, as cores básicas son o maxenta, o cian e o amarelo, ademáis do blanco e do negro. A partires das combinacións entre elas, pódense obter todos os demáis. O siguiente cadro detalla -de un xeito orientativo- as proporcións que se deben respectar para obter cores coma resultado da mestura de esos tonos básicos.
- Verde: 1 parte de azul e 1 de amarelo
- Laranxa: 1 de maxenta e 2 de amarelo
- Rosa: 3 de blanco e 1 de maxenta
- Violeta: 5 de azul e 2 de maxenta
- Azul claro: 1 de blanco e 1 de azul
- Turquesa: 5 de azul, 1 de amarelo e 1 de blanco
- Marrón: 2 de azul, 2 de amarelo e 1 de maxenta
- Ocre: 4 de amarelo, 1 de negro e chiscos de maxenta e azul
- Marfil: 1 de blanco, 1 de negro, 4 de amarelo e un chisco de maxenta
- Carne: 10 de blanco, 4 de amarelo, 2 de maxenta, 1 de negro e un chisco de azul
- Gris: 2 de blanco e 1 de negro
Estos datos son orientativos e moi xenéricos. Sobre estas proporcións puedense implementar infinidade de variantes e obter infinidade de resultados.
O Círculo Cromático
O círculo cromático é unha ordeación que nos permite estudar as combinacións que se poden efectuar cos tons, así coma visualizar as relacións entre eles.
Triángulo cromático
É un círculo cromático elemental formado só polas tres cores primarias: amarelo, maxenta e cian.
Círculo cromático de seis cores
Un círculo cromático máis básico sería o composto polas tres cores primarias a as tres secundarias: amarelo, maxenta, cian, laranxa, verde e violeta
Triángulo cromático
É un círculo cromático elemental formado só polas tres cores primarias: amarelo, maxenta e cian.
Círculo cromático de seis cores
Un círculo cromático máis básico sería o composto polas tres cores primarias a as tres secundarias: amarelo, maxenta, cian, laranxa, verde e violeta
Gamas de Cores
Chámase gama ao conxunto de cores que teñen algunha relación entre eles. Por exemplo, unha gama de verdes abranguería tódalas cores de este tipo cromático, dende os verdes máis claros a os máis escuros e dende os verdes máis amarelentos a os máis azulados.
Gama quente
Pertencen á gama quente todos aquelas cores en cuxa composición ten intervido o vermello. Polo tanto, dicimos que son quentes os vermellos de todo tipo, laranxas, ocres, terras e marróns,…
Gama fría
As cores en cuxa composición intervén o azul son os que forman a gama fría. Así, os verdes, os violetas e por suposto os azuis son tons considerados fríos.
Gama quente
Pertencen á gama quente todos aquelas cores en cuxa composición ten intervido o vermello. Polo tanto, dicimos que son quentes os vermellos de todo tipo, laranxas, ocres, terras e marróns,…
Gama fría
As cores en cuxa composición intervén o azul son os que forman a gama fría. Así, os verdes, os violetas e por suposto os azuis son tons considerados fríos.
Gama Acromática
Os brancos, negros e grises non se consideran cores senón ausencia de cor e por este motivo non poden clasificarse coma fríos ou quentes. Nembargantes, na práctica, dise que unha pintura na que interveñan negros e grises é unha obra fría.
Composiciones cromáticas.
Harmonía
Harmonizar é combinar e coordinar os diferentes valores que a cor adquere nunha composición.
Así diremos que unha composición é cromáticamente armónica, cando todos as cores participan en maior ou menor cuantía do resto das cores intervintes.
Combinacións harmónicas son aquels nas que se empregan modulacións dunha mesmo cor, pero tamén a combinación de diferentes cores que na súa mestura manteñen parte dos mismos pigmentos dos restantes.
En todas as harmonías cromáticas, pódense observar tres cores: dominante, tónica e de mediación:
Dominante, é a cor máis neutra e de maior extensión (a súa función é destacar as outras cores que conforman a composición).
Tónica, normalmente na gama do complementario do dominante, é a cor máis potente en intensidade e valor.
De mediación, é a cor con función de actuar de enlace e transición dos dous anteriores. No círculo cromático, ten una situación próxima á da cor tónica.
A harmonía máis sinxela é aquela na que se conxugan tonos da mesma gama ou de unha mesma parte do círculo, ainda pode resultar un tanto carente de vivacidade.
Segundo diversas teorías a sensación de harmonía ou concordancia suscitada por unha composición gráfica ten a súa orixe exclusivamente nas relacións e nas proporcións dos seus compoñentes cromáticos.
Por exemplo, relacións cromáticas harmónicas serían as resultantes de yuxtapor:
- cores equidistantes no círculo cromático,
- cores afines entre sí,
- tons da misma gama representados en gradaciones constantes,
- cores de forte contraste entre tons complementarios
- cores de contrastes más suavizados entre unha cor saturada e outra non saturada.
Cando se traballa con cores e fontes é igualmente importante coidar a harmonía entre eles, unha condición derivada da elección dos tonos e da súa orde sobre o campo visual, tendo presente o contraste entre los textos e o ton do fondo.
Así diremos que unha composición é cromáticamente armónica, cando todos as cores participan en maior ou menor cuantía do resto das cores intervintes.
Combinacións harmónicas son aquels nas que se empregan modulacións dunha mesmo cor, pero tamén a combinación de diferentes cores que na súa mestura manteñen parte dos mismos pigmentos dos restantes.
En todas as harmonías cromáticas, pódense observar tres cores: dominante, tónica e de mediación:
Dominante, é a cor máis neutra e de maior extensión (a súa función é destacar as outras cores que conforman a composición).
Tónica, normalmente na gama do complementario do dominante, é a cor máis potente en intensidade e valor.
De mediación, é a cor con función de actuar de enlace e transición dos dous anteriores. No círculo cromático, ten una situación próxima á da cor tónica.
A harmonía máis sinxela é aquela na que se conxugan tonos da mesma gama ou de unha mesma parte do círculo, ainda pode resultar un tanto carente de vivacidade.
Segundo diversas teorías a sensación de harmonía ou concordancia suscitada por unha composición gráfica ten a súa orixe exclusivamente nas relacións e nas proporcións dos seus compoñentes cromáticos.
Por exemplo, relacións cromáticas harmónicas serían as resultantes de yuxtapor:
- cores equidistantes no círculo cromático,
- cores afines entre sí,
- tons da misma gama representados en gradaciones constantes,
- cores de forte contraste entre tons complementarios
- cores de contrastes más suavizados entre unha cor saturada e outra non saturada.
Cando se traballa con cores e fontes é igualmente importante coidar a harmonía entre eles, unha condición derivada da elección dos tonos e da súa orde sobre o campo visual, tendo presente o contraste entre los textos e o ton do fondo.
Contraste.
Prodúcese cando nunha composición as cores non teñen nada en común. Existen diferentes tipos de contraste:
Contraste de ton. Prodúcese na combinación de diversos tons cromáticos.
Contraste de claro-oscuro hai un ou varias cores máis aproximados ao branco e un ou varias cores máis perto aol negro. Os extremos están representados por brancos e negros
Contraste de saturación. Prodúcese pola modulación de un ou varios tons puros saturados opostos a brancos, negros, grises, ou outras cores complementarias.
Contraste de cantidade. Contraposición do grande e o pequeno, de tal xeito que ningunha cor teña preponderancia sobre outra.
Contraste simultáneo o que se produce pola influencia que cada ton exerce sobre os demáis ao yuxtaporse a eles nunha composición.
Contraste entre complementarios. Para lograr algo máis harmónico convén que un de eles sexa unha cor pura, e o outro estéa modulado con branco ou con negro. O ton puro debe ocupar unha superficie moi limitada, pois a extensión dunha cor nunha composición debe ser inversamente proporcional a súa intensidade)
Contraste entre tons quentes e fríos. Hai un ou varias cores máis próximas aos tons vermellos, laranxas e amarelos fronte a outros relacionados coa gama de cores frías, verdes, azúis e púrpuras.
Contraste de ton. Prodúcese na combinación de diversos tons cromáticos.
Contraste de claro-oscuro hai un ou varias cores máis aproximados ao branco e un ou varias cores máis perto aol negro. Os extremos están representados por brancos e negros
Contraste de saturación. Prodúcese pola modulación de un ou varios tons puros saturados opostos a brancos, negros, grises, ou outras cores complementarias.
Contraste de cantidade. Contraposición do grande e o pequeno, de tal xeito que ningunha cor teña preponderancia sobre outra.
Contraste simultáneo o que se produce pola influencia que cada ton exerce sobre os demáis ao yuxtaporse a eles nunha composición.
Contraste entre complementarios. Para lograr algo máis harmónico convén que un de eles sexa unha cor pura, e o outro estéa modulado con branco ou con negro. O ton puro debe ocupar unha superficie moi limitada, pois a extensión dunha cor nunha composición debe ser inversamente proporcional a súa intensidade)
Contraste entre tons quentes e fríos. Hai un ou varias cores máis próximas aos tons vermellos, laranxas e amarelos fronte a outros relacionados coa gama de cores frías, verdes, azúis e púrpuras.
|
|
Simbolismo da Cor
Se observamos o ceo a diferentes horas do día ou en días consecutivos e escribimos as cores que vemos nel en cada un deses momentos, advertiremos que a súa cor cambia constantemente. A cor dos obxectos e da natureza está sometida a numerosas variacións cromáticas producidas pola luz, polas estacións do ano, as condicións meteorolóxicas, etc.
Por outra parte, reaccionamos de xeito diferente ante a percepción das distintas cores, o que nos leva a atribuír a cada cor unha expresividade propia: o azul é relaxante, o vermello resulta excitante, o verde sedante, o negro da seriedade, etc.
Moitos artistas contemporáneos, conscientes do carácter simbólico e expresivo da cor, rompen co concepto tradicional e exercen a súa liberdade pintando obxectos, persoas ou animais con cores afastados da realidade.
Por outra parte, reaccionamos de xeito diferente ante a percepción das distintas cores, o que nos leva a atribuír a cada cor unha expresividade propia: o azul é relaxante, o vermello resulta excitante, o verde sedante, o negro da seriedade, etc.
Moitos artistas contemporáneos, conscientes do carácter simbólico e expresivo da cor, rompen co concepto tradicional e exercen a súa liberdade pintando obxectos, persoas ou animais con cores afastados da realidade.
Algunhas veces preguntome se é certo que de acordo ao teu estilo e personalidade identificaste con certas cores, non me dira conta ata que unha das miñas compañeiras de traballo me dixo que por que eu tiña tanta cor azul na miña oficina, "mira ben" díxome. "A túa calculadora, a grabadora, o estoxo para os CD, os lapis, a bolsa do almorzo, os cadros, etc "Sinceramente podo dicir que non me dira conta, pero é certo, ao ler sobre o que significan as cores me pensei que algo de razón tiña.
Logo mieri se tiña que ver a forma en que un se viste coa personalidade, as cores que un prefire e lheguei á conclusión de que sen lugar a dúbidas si que ten relación.
¿Que significan entón ass cores e o que expresamos con elas?
Negro ¿por qué tanta xente prefire esta cor? Resulta que o negro é a cor da autoridade, o poder, e o drama, en cuanto a la ropa, resulta que a moitísimas mujeres o escollen polo seu efecto adelgazante, o negro pode facer que seu portador aparezca distante e dominante. Polo tanto, aconsellaría que si alguén vai a una entrevista de traballo, evite utilizarlo (lástima que non o soubera antes).
Branco es sinónimo de pureza, castidade e pulcritude. Por este motivo é usado poas noivas para comunicar inocencia, (aunque nestes tempos, deberían vestirse mellor de outras cores, pero esta ben, para seguir coa tradición) e médicos e enfermeiras para transmitir asepsia e limpeza. O branco é neutral e vai con todo.
Agora o miña cor, o azul denota tranquilidade, autoridade, confianza e lealtade. É a cor que produce as mayores ventas no mundo, proporcionando a tasa máis alta de éxito en entrevistas e ventas. E un dos favoritos das forzas de la ley e as milicias. O azul é o principal transmisor de poder, e é empregado tamén por moitísimas marcas publicitarias.
Tostado e marrón comunican credibilidade e estabilidade. É a cor da terra e da abundancia na natureza. Ademáis, es unha excelente cor para transmitir información, xa que crea un ambiente neutral para discusións abertas. É unha cor moito máis buscado polos homes que polas mulleres. (Alguén me dixo que a gente que vestía desta color transmitía mediocridade, pero sinceramente, non ten nada que ver ca cor.)
Beige e crema tamén son cores de terra relaxantes, reductores do estrés, que invitan á comunicación. Moitas veces percibidos coma puoco enérxicos e pasivos, son as colores para reconfortar a outros ou para transmitir información. No persoal, gustame esta cor e vexoo nos Spas e nas clínicas psicolóxicas.
Gris simboliza neutralidade e sofisticación. Despois do azul, é a segunda cor máis popular a hora das entrevistas. Se queres lucir autoridade de un modo menos opresivo que co negro, opta polo gris. É unha excelente elección. Ademáis é unha cor que denota fineza pero ao mesmo tempo moi normal, por suposto que se se sabe empregar, puode quedarlle ben a calquera.
Vermello denota calor, perigro, poder, paixón é forza. O vermello é a cor máis intensa no emocional, e estimula a respiración e o ritmo cardíaco máis rápidos. Cundo se lemprega coma cor secundaria, pode motivar ás persoas a tomar decisións rápidas e a incrementar as expectativas. Nembargantes, pode realzar as emocións durante negociacións e confrontacións, polo que será intelixente evitalo en grandes cantidades cando enfrentes estas situacións. Recordo ben que tanto a cor vermella, coma a amarela e a laranxa empréganse moito en restaurantes de comida rápida, analicen, usanno para que a xente entre, coma e marche pois estas tres cores desesperan pero a este tipo de negocios non lles conven que a gente se quede por moito tempo. Se alguén se viste todo de vermello e alguien máis de azul, podemos claramente analizar que pasaríamos máis tempo falando co segundo, xa que o primeiro é un color de emocións fortes, pero non coma para una conversación longa e tranquila.
Laranxa coma o veremello, estimula as emocións fortes. Asociado coa calidez e ao otoño, as personas que usan laranxa son percibidas coma de forte personalidade. O laranxa brilante, o mesmo que o vermello brilante, atraerá a atención e evocará as emociones máis intensas, así que podes usarlo en poca cantidade en entrevistas laborales, negociacións, e cando estés esperando unha confrontación. Este tipo de cor empreganno persoas que chaman moito a atención, non é unha cor común.
Amarelo inspira un amplo rango de emocións, dende ledicia e esperanza ata precaución, decadencia e ciumes. Asi mesmo, aumenta a concentración, e é por eso que se emprega en las libretas legales. Non obstante, as persoas perden os estribos máis a miudo en habitacións amarelas que en espazos de outras cores, e os bebes chorarán máis en ambientes pintados de amarelo. Esta é a color máis difícil de asimilar para o ollo, polo que pode saturar se é empergado de máis.
Verde que para min é unha bela cor, significa natureza, éxito, saúde e seguridade. É unha cor relaxante e refrescante. O verde é a cor máis fácil para o ollo e, actualmente, é unha das máis populares na decoración. As persoas que esperan para facer a súa entrada en sets de televisión, son sentadas en habitacións verdes co obxectivo de relaxalas. O verde oscuro é masculino, conservador e implica saúde. ¿Queres que os demás se sintan a gusto ao teu lado? Entonces viste de verde en tonalidades medias ou escuras.
Morado simboliza lealtade, riqueza, poder e sensibilidade. E ademáis a cor da paixón e do amor. O púrpura estimula a imaxinación, pero como a miúdo vese coma unha cor feminina, evita usalo cando estés negociando puntualmente con homes.
Rosa pode inspirar grande variedad de emocións, dende diversión e excitación (rosas fuertes) ata relaxación e falta de enerxía (rosas pálidos). O rosa é visto coma unha cor feminina, e, ao igual que o púrpura, debe de ser usado con discreción nas negociacións. Nos deportes masculinos profesionais, os vestuarios dos visitantes son pintados, con frecuencia, de rosa para reducir a enerxía e amedrentalos.
Considero que as cores teñen moito que ver no que queramos expresar, cando non sabemos o significado, os utilizamos de forma inconsciente, pero é bo saber que é o que estamos expresando para poder utilizalos ao noso favor, e no momento máis convinte.
Logo mieri se tiña que ver a forma en que un se viste coa personalidade, as cores que un prefire e lheguei á conclusión de que sen lugar a dúbidas si que ten relación.
¿Que significan entón ass cores e o que expresamos con elas?
Negro ¿por qué tanta xente prefire esta cor? Resulta que o negro é a cor da autoridade, o poder, e o drama, en cuanto a la ropa, resulta que a moitísimas mujeres o escollen polo seu efecto adelgazante, o negro pode facer que seu portador aparezca distante e dominante. Polo tanto, aconsellaría que si alguén vai a una entrevista de traballo, evite utilizarlo (lástima que non o soubera antes).
Branco es sinónimo de pureza, castidade e pulcritude. Por este motivo é usado poas noivas para comunicar inocencia, (aunque nestes tempos, deberían vestirse mellor de outras cores, pero esta ben, para seguir coa tradición) e médicos e enfermeiras para transmitir asepsia e limpeza. O branco é neutral e vai con todo.
Agora o miña cor, o azul denota tranquilidade, autoridade, confianza e lealtade. É a cor que produce as mayores ventas no mundo, proporcionando a tasa máis alta de éxito en entrevistas e ventas. E un dos favoritos das forzas de la ley e as milicias. O azul é o principal transmisor de poder, e é empregado tamén por moitísimas marcas publicitarias.
Tostado e marrón comunican credibilidade e estabilidade. É a cor da terra e da abundancia na natureza. Ademáis, es unha excelente cor para transmitir información, xa que crea un ambiente neutral para discusións abertas. É unha cor moito máis buscado polos homes que polas mulleres. (Alguén me dixo que a gente que vestía desta color transmitía mediocridade, pero sinceramente, non ten nada que ver ca cor.)
Beige e crema tamén son cores de terra relaxantes, reductores do estrés, que invitan á comunicación. Moitas veces percibidos coma puoco enérxicos e pasivos, son as colores para reconfortar a outros ou para transmitir información. No persoal, gustame esta cor e vexoo nos Spas e nas clínicas psicolóxicas.
Gris simboliza neutralidade e sofisticación. Despois do azul, é a segunda cor máis popular a hora das entrevistas. Se queres lucir autoridade de un modo menos opresivo que co negro, opta polo gris. É unha excelente elección. Ademáis é unha cor que denota fineza pero ao mesmo tempo moi normal, por suposto que se se sabe empregar, puode quedarlle ben a calquera.
Vermello denota calor, perigro, poder, paixón é forza. O vermello é a cor máis intensa no emocional, e estimula a respiración e o ritmo cardíaco máis rápidos. Cundo se lemprega coma cor secundaria, pode motivar ás persoas a tomar decisións rápidas e a incrementar as expectativas. Nembargantes, pode realzar as emocións durante negociacións e confrontacións, polo que será intelixente evitalo en grandes cantidades cando enfrentes estas situacións. Recordo ben que tanto a cor vermella, coma a amarela e a laranxa empréganse moito en restaurantes de comida rápida, analicen, usanno para que a xente entre, coma e marche pois estas tres cores desesperan pero a este tipo de negocios non lles conven que a gente se quede por moito tempo. Se alguén se viste todo de vermello e alguien máis de azul, podemos claramente analizar que pasaríamos máis tempo falando co segundo, xa que o primeiro é un color de emocións fortes, pero non coma para una conversación longa e tranquila.
Laranxa coma o veremello, estimula as emocións fortes. Asociado coa calidez e ao otoño, as personas que usan laranxa son percibidas coma de forte personalidade. O laranxa brilante, o mesmo que o vermello brilante, atraerá a atención e evocará as emociones máis intensas, así que podes usarlo en poca cantidade en entrevistas laborales, negociacións, e cando estés esperando unha confrontación. Este tipo de cor empreganno persoas que chaman moito a atención, non é unha cor común.
Amarelo inspira un amplo rango de emocións, dende ledicia e esperanza ata precaución, decadencia e ciumes. Asi mesmo, aumenta a concentración, e é por eso que se emprega en las libretas legales. Non obstante, as persoas perden os estribos máis a miudo en habitacións amarelas que en espazos de outras cores, e os bebes chorarán máis en ambientes pintados de amarelo. Esta é a color máis difícil de asimilar para o ollo, polo que pode saturar se é empergado de máis.
Verde que para min é unha bela cor, significa natureza, éxito, saúde e seguridade. É unha cor relaxante e refrescante. O verde é a cor máis fácil para o ollo e, actualmente, é unha das máis populares na decoración. As persoas que esperan para facer a súa entrada en sets de televisión, son sentadas en habitacións verdes co obxectivo de relaxalas. O verde oscuro é masculino, conservador e implica saúde. ¿Queres que os demás se sintan a gusto ao teu lado? Entonces viste de verde en tonalidades medias ou escuras.
Morado simboliza lealtade, riqueza, poder e sensibilidade. E ademáis a cor da paixón e do amor. O púrpura estimula a imaxinación, pero como a miúdo vese coma unha cor feminina, evita usalo cando estés negociando puntualmente con homes.
Rosa pode inspirar grande variedad de emocións, dende diversión e excitación (rosas fuertes) ata relaxación e falta de enerxía (rosas pálidos). O rosa é visto coma unha cor feminina, e, ao igual que o púrpura, debe de ser usado con discreción nas negociacións. Nos deportes masculinos profesionais, os vestuarios dos visitantes son pintados, con frecuencia, de rosa para reducir a enerxía e amedrentalos.
Considero que as cores teñen moito que ver no que queramos expresar, cando non sabemos o significado, os utilizamos de forma inconsciente, pero é bo saber que é o que estamos expresando para poder utilizalos ao noso favor, e no momento máis convinte.
Psicoloxia das Cores
En poucas palabras a psicoloxía da cor é un estudio que vai sobre o comportamiento e a conducta que asume inconscientemente o noso cerebro ao percibir as cores e aida algunhas persoas digan que non existe e non presten moita atención a iso, a psicoloxía da cor está sempre presente en todas partes influenciándonos ao tomar decisiones, sen que nós nos deamos de conta.
Moitas persoas confunden a Teoría da cor con a Psicoloxía da Cor, pero non son o mesmo, xa que a teoría da cor fala sobre os efectos ópticos, de física, de composición, morfoloxía, etc. e a psicoloxía da cor fala sobre o comportamento que asumimos ao percibir unha cor determinada...
A psicoloxía da Cor funciona ao través dos eventos que vivimos día tras día e á educación que nos imparten desde cativos, por exemplo, sabemos que a cor vermella, ten que ver con prohibición, un semáforo, unha sinal de prevención, de alerta etc, que a cor verde esta asociado ás plantas, á vida, ao ecológico, aos cartos, e que o negro está asociado á ausencia da luz, á elegancia, á morte e así moitas outras cores, eventos e obxectos cos que o ser humano convive, interactúa e asocia día tras día.
Por exemplo, sabemos que para a maioría dos productos alimenticios, a cor que menos se emprega para os seus empaques é o negro e un dos máis utilizados é a cor amarela e o vermello, cores que asociamos ao calor, ao lume, ao sol, ao sabor, etc.
Moitas persoas confunden a Teoría da cor con a Psicoloxía da Cor, pero non son o mesmo, xa que a teoría da cor fala sobre os efectos ópticos, de física, de composición, morfoloxía, etc. e a psicoloxía da cor fala sobre o comportamento que asumimos ao percibir unha cor determinada...
A psicoloxía da Cor funciona ao través dos eventos que vivimos día tras día e á educación que nos imparten desde cativos, por exemplo, sabemos que a cor vermella, ten que ver con prohibición, un semáforo, unha sinal de prevención, de alerta etc, que a cor verde esta asociado ás plantas, á vida, ao ecológico, aos cartos, e que o negro está asociado á ausencia da luz, á elegancia, á morte e así moitas outras cores, eventos e obxectos cos que o ser humano convive, interactúa e asocia día tras día.
Por exemplo, sabemos que para a maioría dos productos alimenticios, a cor que menos se emprega para os seus empaques é o negro e un dos máis utilizados é a cor amarela e o vermello, cores que asociamos ao calor, ao lume, ao sol, ao sabor, etc.
10 datos interesantes sobre a psicoloxía das cores
1) As persoas que visten de color vermella, poden lucir ata 3 veces máis atractivas chamando a atención de moitas miradas.
2) Para chamar la atención dos nenos e estimular o seu apetito, emprega a cor laranxa á hora de comer, en utensilios como platos, culleres e vasos.
3) O amarelo é unha das cores máis empregadas para estimular o apetito, grandes empresas de comidas rápidas o utilizan, xa que aparte de abrir o apetito, o exceso desta cor causa fatiga nas persoas, faciendo que marchen e desocupen o local para novos clientes.
4) Se fixeches algo malo e te pillaron, será bo que vistas de cor marrón, así causarás lástima, compasión ou piedade hacia ti.
5) Vestir de cor negra, farate delgado, elegante e moi sofisticado.
6) Se o espacio onde habitas é algo pequeño, aplicar cor branca é a elección apropiada para dar sensación de espacio e profundidade aos teus ambientes non moi amplos.
7) Cando algo nos chama la atención, usamos un 92% o sentido de la vista, un 6% o sentido do tacto e un 2% o sentido auditivo.
8) As 3 cores preferidas pola maioría dos homes son o azul, o verde e o negro. As tres preferidas para a maioría de las mujeres son o azul, o purpura e o verde.
9) A color azul é a máis empregada polas marcas máis importantes do mundo. A clor do Logotipo de Facebook é azul, debido a que o seu creador Mark Zuckerberg sufre de daltonismo e a cor azul é el que mellor distingue.
10) Para chamar a atención e crear un chamado á acción no teu sitio web, as cores máis indicadas son o vermello e verde. Un experimento nun sitio web, detectou que un botón de color vermello é un 21% máis "cliqueado" que un botón de cor verde.
2) Para chamar la atención dos nenos e estimular o seu apetito, emprega a cor laranxa á hora de comer, en utensilios como platos, culleres e vasos.
3) O amarelo é unha das cores máis empregadas para estimular o apetito, grandes empresas de comidas rápidas o utilizan, xa que aparte de abrir o apetito, o exceso desta cor causa fatiga nas persoas, faciendo que marchen e desocupen o local para novos clientes.
4) Se fixeches algo malo e te pillaron, será bo que vistas de cor marrón, así causarás lástima, compasión ou piedade hacia ti.
5) Vestir de cor negra, farate delgado, elegante e moi sofisticado.
6) Se o espacio onde habitas é algo pequeño, aplicar cor branca é a elección apropiada para dar sensación de espacio e profundidade aos teus ambientes non moi amplos.
7) Cando algo nos chama la atención, usamos un 92% o sentido de la vista, un 6% o sentido do tacto e un 2% o sentido auditivo.
8) As 3 cores preferidas pola maioría dos homes son o azul, o verde e o negro. As tres preferidas para a maioría de las mujeres son o azul, o purpura e o verde.
9) A color azul é a máis empregada polas marcas máis importantes do mundo. A clor do Logotipo de Facebook é azul, debido a que o seu creador Mark Zuckerberg sufre de daltonismo e a cor azul é el que mellor distingue.
10) Para chamar a atención e crear un chamado á acción no teu sitio web, as cores máis indicadas son o vermello e verde. Un experimento nun sitio web, detectou que un botón de color vermello é un 21% máis "cliqueado" que un botón de cor verde.
Significado das cores
http://www.publicidadpixel.com/significado-de-los-colores/
Cores en perigo de extinción
Negro Marfil
Antigüedad-Actualidad
Este intenso tinte azul-negro obtense da carbonización do marfil ou dos osos. Está en desuso, como o material do que procede.
Antigüedad-Actualidad
Este intenso tinte azul-negro obtense da carbonización do marfil ou dos osos. Está en desuso, como o material do que procede.
Caput Mortuum
Séculos XVIII e XIX
Un pigmento marrón elaborado coa terra que extraían ao desenterrar momias exipcias. Caput mortumm significa "despojo"
Séculos XVIII e XIX
Un pigmento marrón elaborado coa terra que extraían ao desenterrar momias exipcias. Caput mortumm significa "despojo"
Bermellón
Antigüedad-Actualidad
A cor do mercurio, do sulfato de cinabrio. É fermoso pero pouco común, inestable e tóxico.
Antigüedad-Actualidad
A cor do mercurio, do sulfato de cinabrio. É fermoso pero pouco común, inestable e tóxico.
Colorante vermello nº 3
Tempos modernos
O goberno dos EEUU prohibiu este colorante en alimentos e cosméticos 3n 1990 por ser canceríxeno.
Tempos modernos
O goberno dos EEUU prohibiu este colorante en alimentos e cosméticos 3n 1990 por ser canceríxeno.
RejalgarAntigüedad-Actualidad
El sulfuro de arsénico natural o rejalgar é moi tóxico pero fai tempo era o único pigmento puro para a cor laranxa.
El sulfuro de arsénico natural o rejalgar é moi tóxico pero fai tempo era o único pigmento puro para a cor laranxa.
Amarillo Indiano
Do século XV ao XIX
Supostamente extraíase da orina das vacas alimentadas só con follas de mango. Deixóuse de utilizardebido aos danos que causaba no gando.
Do século XV ao XIX
Supostamente extraíase da orina das vacas alimentadas só con follas de mango. Deixóuse de utilizardebido aos danos que causaba no gando.
Cerusa
Antigüedad-Renacimiento
Pintura branca cuia base é o carbonato de chumbo. Un pigmento excelente pero mortal.
Antigüedad-Renacimiento
Pintura branca cuia base é o carbonato de chumbo. Un pigmento excelente pero mortal.
CardeniñoAntigüedad-século XIX
Acetato de cobre moi tóxico, de cor verde azulado, translúcido e pouco estable.
Acetato de cobre moi tóxico, de cor verde azulado, translúcido e pouco estable.
Azul Chartres
Século XIV
Este azul, empregado para colorar as vidrieiras da Catedral de Chartres, en Francia, resultaba extremadamante dificil de fabricar.
Século XIV
Este azul, empregado para colorar as vidrieiras da Catedral de Chartres, en Francia, resultaba extremadamante dificil de fabricar.
Esmalte
Do século XV ao XVIII
Azul eleborado con vidrio y óxido de cobalto. Conseguirlo era complicado e desvanecíase con facilidade. Inestable.
Do século XV ao XVIII
Azul eleborado con vidrio y óxido de cobalto. Conseguirlo era complicado e desvanecíase con facilidade. Inestable.
Sistema Pantone
As orixes están nunha pequena empresa fundada en 1866 e adicada á creación de libros de mostra para fabricantes de cosméticos. Pantone era nos anos 50 unha empresa de artes gráficas. En 1956, contrataron a un recente graduado da Universidade Hofstra, Lawrence Herbert como empregado a tempo parcial. Herbert empregou os seus coñecementos de química para sistematizar e simplificar as accións da compañía cos pigmentos e na produción de tintas de color. En 1962, a división de tintas e de impresión gañaban cartos mentres que a división comercial estaba en perdas de 50.000 dólares. Lawrence Herbert posteriormente mercou toda a empresa.
Ao principio dos anos 60, un día en que Lawrence Herbert iiba traballar no seu Cadillac azul con asentos vermello cereza, púxose a darlle voltas a unha idea: como crear unha "linguaxe universal" da cor. Herbert xa propietario da empresa de impresión Pantone de Nova York, acabara de fabricar unha tarxeta gráfica que axudaba as computadoras a elixira cor das medias. tiña que mesturar a man os sutís beiges de cada retal porque era moi dificil comprar a un fabricante de tinta o tono exacto que desexaba. Cada empresa definía as cores dun xeito diferente e, cando facía un pedido de "trigo" ou "toupa" ou "crema", non sabía que cor lle ia chegar.
Dóuse conta de que a solución consistía en un sistema de cores no que cada tono se expresara con números. "Se alguén en Nova York quería algo impreso en Tokio, simplemente tiña que abrir o libro e dicir -dame o pantone 123", afirma Herbert. O 123 (amarelo narciso) sería exáctamente el mismo color en todo el mundo. Herbert creou unha páxina simple para poder mostrar como funcionaba o sistema e envióullela a todos os fabricantes de tinta. Cincuenta anos despois, segue tendo no seu poder unha copia de aquela páxina...
Nos anos 70, Pantone gañaba máis de un millón de dólares vendendo licencias. "Tiñamos u asesor que reunía a un comité e descubría, por exemplo, que cores estaban de moda en Milán e os que estaban de moda en París", recorda. "Parece ser que motos deseñadores deciden o mesmo ano que o marrón café pode ser unha boa cor"
O sistema Pantone úsase en todos os sectores, dende o mundo da publicidade ata a ciencia alimentaria, e tense empregado para algunhas cousas insólitas, coma definir a cor dun biscoitiño de chocolate que vendía unha empresa en Estados Unidos. "Teño feito unha taboa de cores para o viño", afirma Herbert. "Tamén a fixen para as mostras de sengue para anemia e para as noces, as fresas e peixes de cores".
Xubilado na actualidade, Herbert ainda ten os dereitos de propiedadena cor en, digamos, a diferencia entre o azul dellfín (16-4519 TPX) e o azul Maui (16-4525 TCX), "Deus creou o mundo en sete días -dí- E, no oitavo, chamou a Pantone para que lle dera cor"
279- Azul Nacións Unidas
485- Vermello Vodafone
109- Amerelo IKEA
356- Verde Heineken
Os sistemas de impresión gráfica empregan a cuatricromía chamada CMYK Cian, Maxenta, Amarelo (Yellow) e Negro (blacK), o que se chama cores complementarios pero as pantallas de televisión empregan o RGB Vermello (Red), Verde (Green) e Azul (Blue).
A suma das tintas CMY na mesma proporción da unha cor negra. A imperfección das tintas fai que esa cor negra non sexa exactamente negra, parécese mais a unha cor marrón escuro, é por isto que se engade a cor negra de xeito independente. A suma das cores RGB da unha cor branca. Ao pasar de un soporte a outro un deseño en pantalla a soporte impreso fai necesario que as cores sexan o máis parecidas posibles. As guías pantone estandarizan as cores e permiten unha selección precisa ou o máis aproximada posible.
Nas guías Pantone cada cor descríbese cunha numeración e as iniciais en función da superficie ou material no que se vai a aplicar a cor:
As cores non poden ser rexistradas nin ter un uso exlusivo, por isto as cores Pantone poden ser empregadas libremente, pero non así os códigos que as designan. Pantone ten rexistradas estas numeracións polo que non poden ser empregadas libremente. O uso dunha cor asociada a un produto ou marca si está recoñecida como uso exclusivo para evitar confusións comerciais. As empresas empregan manuais de uso e normalizan a súa imaxe no mercado.
Os programas de deseño gráfico teñen que empregar guías de cor, pero GIMP (GNU Image Manipulation Program), por exemplo, ao ser software libre, non emprega Pantone.
Ao principio dos anos 60, un día en que Lawrence Herbert iiba traballar no seu Cadillac azul con asentos vermello cereza, púxose a darlle voltas a unha idea: como crear unha "linguaxe universal" da cor. Herbert xa propietario da empresa de impresión Pantone de Nova York, acabara de fabricar unha tarxeta gráfica que axudaba as computadoras a elixira cor das medias. tiña que mesturar a man os sutís beiges de cada retal porque era moi dificil comprar a un fabricante de tinta o tono exacto que desexaba. Cada empresa definía as cores dun xeito diferente e, cando facía un pedido de "trigo" ou "toupa" ou "crema", non sabía que cor lle ia chegar.
Dóuse conta de que a solución consistía en un sistema de cores no que cada tono se expresara con números. "Se alguén en Nova York quería algo impreso en Tokio, simplemente tiña que abrir o libro e dicir -dame o pantone 123", afirma Herbert. O 123 (amarelo narciso) sería exáctamente el mismo color en todo el mundo. Herbert creou unha páxina simple para poder mostrar como funcionaba o sistema e envióullela a todos os fabricantes de tinta. Cincuenta anos despois, segue tendo no seu poder unha copia de aquela páxina...
Nos anos 70, Pantone gañaba máis de un millón de dólares vendendo licencias. "Tiñamos u asesor que reunía a un comité e descubría, por exemplo, que cores estaban de moda en Milán e os que estaban de moda en París", recorda. "Parece ser que motos deseñadores deciden o mesmo ano que o marrón café pode ser unha boa cor"
O sistema Pantone úsase en todos os sectores, dende o mundo da publicidade ata a ciencia alimentaria, e tense empregado para algunhas cousas insólitas, coma definir a cor dun biscoitiño de chocolate que vendía unha empresa en Estados Unidos. "Teño feito unha taboa de cores para o viño", afirma Herbert. "Tamén a fixen para as mostras de sengue para anemia e para as noces, as fresas e peixes de cores".
Xubilado na actualidade, Herbert ainda ten os dereitos de propiedadena cor en, digamos, a diferencia entre o azul dellfín (16-4519 TPX) e o azul Maui (16-4525 TCX), "Deus creou o mundo en sete días -dí- E, no oitavo, chamou a Pantone para que lle dera cor"
279- Azul Nacións Unidas
485- Vermello Vodafone
109- Amerelo IKEA
356- Verde Heineken
Os sistemas de impresión gráfica empregan a cuatricromía chamada CMYK Cian, Maxenta, Amarelo (Yellow) e Negro (blacK), o que se chama cores complementarios pero as pantallas de televisión empregan o RGB Vermello (Red), Verde (Green) e Azul (Blue).
A suma das tintas CMY na mesma proporción da unha cor negra. A imperfección das tintas fai que esa cor negra non sexa exactamente negra, parécese mais a unha cor marrón escuro, é por isto que se engade a cor negra de xeito independente. A suma das cores RGB da unha cor branca. Ao pasar de un soporte a outro un deseño en pantalla a soporte impreso fai necesario que as cores sexan o máis parecidas posibles. As guías pantone estandarizan as cores e permiten unha selección precisa ou o máis aproximada posible.
Nas guías Pantone cada cor descríbese cunha numeración e as iniciais en función da superficie ou material no que se vai a aplicar a cor:
- M para acabado mate
- C e CP para papel estucado (Coated)
- EC para estucado segundo o estándar europeo (Euro Coated)
- U e UP para papel en relevo (Uncoated)
- TC e TCX para téxtiles (Textil Color eXtended)
- TP e TPX para papel (Textil Paper eXtended)
- Q para plásticos opacos (opaQue)
- T para plásticos transparentes (Transparent)
As cores non poden ser rexistradas nin ter un uso exlusivo, por isto as cores Pantone poden ser empregadas libremente, pero non así os códigos que as designan. Pantone ten rexistradas estas numeracións polo que non poden ser empregadas libremente. O uso dunha cor asociada a un produto ou marca si está recoñecida como uso exclusivo para evitar confusións comerciais. As empresas empregan manuais de uso e normalizan a súa imaxe no mercado.
Os programas de deseño gráfico teñen que empregar guías de cor, pero GIMP (GNU Image Manipulation Program), por exemplo, ao ser software libre, non emprega Pantone.