A apariencia visual total dun corpo constitúe o que chamamos forma. Utilizamos o concepto de forma para denominar os corpos que teñen tres dimensións, é dicir, volumes como o cubo o a piramide. O aspecto tridimensional o construimos a base de percepcións desde diferentes puntos de vista.
O concepto de figura, en cambio, o utilizamos para referirnos a unha parte bidimensional de esa forma. A forma pode ter diferentes figuras bidimensionais. Por exemplo, da forma cubo ou hexaedro poderíamos coller unha das súas figuras, que sería o cadrado. As formas e as figuras poden ser xeométricas e orgánicas.
As formas teñen unha orde interna que permítenos lelas e interpretalas. Así para construir ou analizar imaxes serviranos de moito saber como funciona a súa orde interna, é dicir, que criterios compositivos seguen.
As composicións poden xogar co azar e ser desordenadas. Un exemplo es un resultado de esparcir un puñado de palillos por una superficie.
Pero as formas poden seguir pautas de ordenación igual que a música. En el lenguaje musical o tempo ordena os sons; na linguaxe visual a estructura ordena as formas no espacio. As creanse de acordo con uns criterios de ordenación que chamamos estructuras.
A estructura é o que soporta a forma, igual que o esqueleto aguanta o noso corpo ou que os piares suxeitan unha casa.
O concepto de figura, en cambio, o utilizamos para referirnos a unha parte bidimensional de esa forma. A forma pode ter diferentes figuras bidimensionais. Por exemplo, da forma cubo ou hexaedro poderíamos coller unha das súas figuras, que sería o cadrado. As formas e as figuras poden ser xeométricas e orgánicas.
As formas teñen unha orde interna que permítenos lelas e interpretalas. Así para construir ou analizar imaxes serviranos de moito saber como funciona a súa orde interna, é dicir, que criterios compositivos seguen.
As composicións poden xogar co azar e ser desordenadas. Un exemplo es un resultado de esparcir un puñado de palillos por una superficie.
Pero as formas poden seguir pautas de ordenación igual que a música. En el lenguaje musical o tempo ordena os sons; na linguaxe visual a estructura ordena as formas no espacio. As creanse de acordo con uns criterios de ordenación que chamamos estructuras.
A estructura é o que soporta a forma, igual que o esqueleto aguanta o noso corpo ou que os piares suxeitan unha casa.
Interrelación das formas
Cando facemos unha composición, podemos xogar coas diferentes maneras de interrelacionar os elementos cos que traballamos.
Se pensamos en formas simples, analizaremos diferentes xeitos de relacionalas, tendo en conta:
A posición ou xeito no que as formas de dispoñen no espazo. (separadas, unidas ou solapadas)
A dirección definida polo sentido que ocupan as formas no espazo.
O tamaño ou a medida que adoptan as formas según o punto de vista ou o deseño que se lles adxudica.
Se pensamos en formas simples, analizaremos diferentes xeitos de relacionalas, tendo en conta:
A posición ou xeito no que as formas de dispoñen no espazo. (separadas, unidas ou solapadas)
A dirección definida polo sentido que ocupan as formas no espazo.
O tamaño ou a medida que adoptan as formas según o punto de vista ou o deseño que se lles adxudica.
Distanciamiento.
As formas aparecen sensiblemente separadas entre sí.
Contacto.
O espacio que separaba as formas desaparece, de xeitoque contan cun punto en común ou incluso poden compartir parte do seu contorno.
Superposición.
Unha das formas está colocada, en parte ou toda, enriba da outra, tapandoa total ou parcialmente (opacidade) ou deixándoa ver ao seu través (transparencia)
Penetración.
Unha das formas atravesa ou entra na outra.
Intersección.
É a parte común resultante da penetración ou unión de dúas ou máis formas, unhas en positvo e outras en negativo, dando coma resultado unha forma nova máis pequena que as orixinais.
Substracción
Ao contrario que no criterio anterior, ao suprimir unha parte dunha forma resulta un baleiro; dicimos que este baleiro constitúe unha forma negativa .(resta)
Fusión.
Ou unión de dúas o máis formas en unha forma resultante maior e máis complexa. (suma)
Coincidencia.
No caso particular de dúas formas identicas unha tapa totalmente a outra.