Cando facemos unha composición, podemos xogar coas diferentes xeitos de interrealcionar os elementos cos que traballamos.
As composicións poden ser ser:
Formais: se seguen regras que regulan variables diversas e que crean efectos de:
Repetición: de cor, de tamaño, de textura, de posición, de dirección, etc.
Gradación: efecto visual que xoga co aumento o a diminución das formas creando unha escala de medidas.
Radiación: que é o caso especial de repetición no que as formas teñen unha posición concéntrica.
Semiformais: se teñen algunha irredularidade.
Infromais: se non hai liñas estructurais.
As composicións poden ser ser:
Formais: se seguen regras que regulan variables diversas e que crean efectos de:
Repetición: de cor, de tamaño, de textura, de posición, de dirección, etc.
Gradación: efecto visual que xoga co aumento o a diminución das formas creando unha escala de medidas.
Radiación: que é o caso especial de repetición no que as formas teñen unha posición concéntrica.
Semiformais: se teñen algunha irredularidade.
Infromais: se non hai liñas estructurais.
|
|
|
|
|
Composición nas Artes Visuais
A composición foi algo fundamental na historia da arte ata principios do século XX coa aparición do dadá.
O fundamento da estética formalista, onde predomina a composición exclusivamente, foi lenta e traballosamente desprazado pola preeminencia nol significado creado na imaxe.
A preeminencia da composición coma estructurante da obra de arte vinculase máis ao academicismo do sséculo XIX e ás Belas Artes que á arte contemporánea que non admite tales reglas (obxecto, performance, instalacións, artes audivisuais, etc.)
Na contemporaneidade o fundamento citado para a importancia da composición atópase na psicoloxía da Gestalt, desenvolvida a principios do século XX.
A composición das artes visuais son actividades propias do ser humán, mediante as cales satisfácense ciertas necesidades estéticas e prácticas. Constitúen unha unidade orgánica que permite ordear os elementos conceptuais, visuais e técnicos, necesarios para o acto creador.
A composición das artes visuais é a forma total coa que se comunica unha plástica, a percepción visual é o medio idóneo para acceder a esta comunicación.
Nas artes visuais, particularmente pintura, deseño gráfico, fotografía e escultura.. A composición nas artes visuais é o plan, a colocación ou o arranxo dos elementos ou dos ingredientes nun traballo de arte. A selección e a colocación dos elementos do diseño segundo os principios do deseño dentro do traballo. Contribúe a unha respuesta do espectador; a obra de arte, aprecio estético, que satisface ao ollo se os elementos dentro do traballo arranxan nun compositivo equilibrado da manera (Dunstan, 1979).
No obstante hai artistas que sua única idea é interrumpir a composición tradicional desafíar ao espectador a repensar o balance e a deseñar elementos dentro dos traballos de arte, por exemplo, artistas como Salvador Dalí.
Tamén pode pensarse coma a organización dos elementos artísticos de acordo aos principios da arte.
O termo composición significa básicamente “xuntar”, cualquer obra de arte, da música, a escritura,... arránxase ou ponse junto co pensamento conscente. A variedade de elementos no diseño total relaciónanse xeralmente o un co outro, e co traballo de arte enteiro (Duntan, P. 7, 1979).
Hai fundamentalmente dous tipos de composición: informal (menos frecuente) formal ou simétrico. A composición tamén se relaciona co canon artístico, por exemplo, o bosquexo dunha cara agradable.
En deseño gráfico e na la autoedición, a composición refirese comúnmente a combinación de elementos multimedia e amaneira na que se conectan na páxina.
Os diferentes elementos visualis, coñecidos coma elementos de diseño, elementos formais, ou elementos de arte, son o vocabulario col cal o artista visual compon. Estes elementos no deseño global polo xeral relacionanse entre sí e ca obra de arte total-
Elementos artísticos na composición
Os elementos básicos da comunicación visual son:
Son a parte visible do deuxo, ten largo e ancho. A súa cor e textura quedan determinados polos materiais empregados e como se usan. Teñen forma, cor, medida e textura. Son a parte máis prominente do Deseño.
Forma: Todo o que poida ser visto posúe unha forma que axuda á identificación principal na nosa percepción.
Reglas ou principios
A composición convencional pode ser alcanzada empregando un número de principios:
Regla dos tercios
A regla dos tercios é unha pauta seguida comúnmente polos artistas visuais. O obxectivo é repartir os temas e os centros de interés (coma o horizonte) de bisecar a imaxe simétricamente, situándoos cerca dunha das líñas que partirán a imaxe en tres columnas e filas iguais, idealmente cerca da intersección desas líneas.
Regla das probabilidades
A regla de las probabilidades, indica que por definición o obxecto de interés nuna obra de arte con un número par obxectos circundantes, faise máis confortable para o ollo, o que crea unha sensación de comodidade e benestar. Básase na hipótesis de que os seres humans tenden a atopar imaxes visuais que reflicten as súas propias preferencias / desexos na vida coma máis agradable e atrativo.
Unha imaxe de unha persoa, centro é obxecto de interés, que está rodeada / enmarcada por outras dúas persoas nesa imaxe / obra de arte por exemplo, ten máis probabilidades de ser percibida coma agradable e reconfortante polo espetador, que unha imaxe de unha soa persoa, sen un entorno significativo.
Regla do espazo
A regla do espazo aplícase as obras de arte (fotografía, publicidade, ilustración) imaxinando o obxecto:
- ao que o artista quere aplicar a ilusión de movimento, ou
- ao que se lle quere crear una burbulla de contexto na mente del espetador.
Isto pódese lograr mediante, por exemplo, deixando un espazo en blanco na dirección dos ollos dunha persoa retratada. Ou cando se irepresenta a un corredor, engadindo espazo en blanco diante del en lugar de detrás para indicar a dirección do movemento.
Simplificación
As moitas imaxes poden distraer dos elementos principais dentro do cadro e facer difícil de identificar o tema. Diminuindo o contido extraño, o espectador ten máis probabilidade de centrarse nos obxectos primarios. O exceso pódese reducir, tamén, co emprego correcto da iluminación, mentres que as áreas máis brilantes da imaxe tenden para dirixir ao ollo, ado mesmo xeito que o fan as líñas, os marcos e a cor. Do mesmo xeito na pintura, o artista podería facer pinceladas menos detalladas e definidas hacia os bordes del cadro.
A limitación do enfoque
Na fotografía, e tamén (o través do software de simulación das limitaciones das lente reales) en los gráficos en 3D, pódese facer o enfoque para lograr a simplificación, que consiste en utilizar una gran apertura de diafragma ao disparar para limitar la profundidade de campo. Cando se utiliza correctamente e no lugar axeitado, esta técnica pode poñer todo o que non é o tema da fotografía fora de foco.
Un acercamiento similar, co equipo correcto (cámaras de gran formato) é aproveitarse do Principio de Schleimpflug para transbordar o plano del foco.
Xeometría e simetría
A “regla de probabilidades” suxire que un número impar de temas nunha imaxe será máis interesante que un número par. Así se temos máis dun tema no cadro, a suxerencia é elixir un arranxo con polo menos tres temas. Un número par de temas produce simetrías na imaxe, que poden parecer menos naturais nunha composición naturalista, informal.
Relacionase coa regla das probabilidades, tamén a de que os triángulos son unha forma estética que satisface psicolóxicamente. Nuna cara con proporcións canónicas, atractiva, a boca e os ollos caen dentro das esquinas dun triángulo equilátero. Os marcos triángulares de Paul Cézanne ainda hoxe teñen moito éxito.
Líña e forma
As líñas horizontais non existen na natureza, senon que son fenómenos ópticos creados cando as superficies se curvan lonxe do espetador. Nembargantes, a líña coma forma a disposición para o artista; por exemplo, liñas telefónicas e cables ou aparellos dos barcos. Calesqueira elementos pódense empregar de xeito dramático na composición da imagen. Ademáis, las líñas menos obvias pódense crear, intencionalmente ou non, para influenciar a dirección da mirada do espectador. Éstas poderían ser as fronteiras entre áreas de cor ou de contraste diferenciado, ou secuencias de elementos discretos, ou que o artista pode exagerar ou crear líñas a posta coma parte do seu estilo. Moitas líñas sen un punto común claro suxiren caos na imaxe e poden estar en conflicto co que o artista está intentando evocar.
O movemento tamén é unha fonte de líñas, e a falta de definición pode tamén crear unha reación. As líñas poden contribuir a sensación de perspectiva lineal, dando la ilusión de profundidade. As líneas oblicuas conlevan un movimento e as líñas angulares transportan xeralmente un sentido de dinamismo e de tensión, posiblemente. As líñas poden tamén dirixir á atención hacia o tema principal do cadro, ou contribuan á organización, dividíndoa en compartimentos.
O cerebro, a miudo inconsientemente, lé cerca de líñas de continuidade que se forman entre los diversos elementos e os temas segundo as distancias entre eles.
Líñas rectas
As líñas horizontais, verticais, e angulosas contribuen a crear diversas sensacións nun cuadro. O ángulo e a relación co tamaño do bastidor traballan para determinar a influencia que a líña ten na imaxe. Tamén son influenciadas fortemente polo ton, a cor, e a repetición.
As líñas horizontais, atopadas na fotografía da paisaje, dan a impresión de calma, de tranquilidade e de espazo.
Unha imaxe chea de líneas verticais fortes tende a dar a impresión de altura, e de grandiosidade. As líñas converxentes proporcionan un efecto dinámico, animado e activo á imaxe.
O punto de vista é moi importante ao ocuparse das líñas, particularmente en fotografía, porque cada perspectiva proporciona unha diversa respuesta diferente na fotografía.
Líñas curvas
As líñas curvadas utilizanse xeralmente para crear un sentido no fluxo dentro de unha imaxe. Tamén satisface un aspecto máis estético, pois os asociamos a cousas suaves. Comparadoas coas líneas rectas, as curvas proporcionan un maior dinamismo e movemento nun cadro.
En fotografía, la líñas curvadas poden dar gradación nas sombras cuando van dacordo con unha iluminación suave e direccional, o que da lugar xeralmente a unha estructura moi harmoniosa dentro da imaxe.
O fundamento da estética formalista, onde predomina a composición exclusivamente, foi lenta e traballosamente desprazado pola preeminencia nol significado creado na imaxe.
A preeminencia da composición coma estructurante da obra de arte vinculase máis ao academicismo do sséculo XIX e ás Belas Artes que á arte contemporánea que non admite tales reglas (obxecto, performance, instalacións, artes audivisuais, etc.)
Na contemporaneidade o fundamento citado para a importancia da composición atópase na psicoloxía da Gestalt, desenvolvida a principios do século XX.
A composición das artes visuais son actividades propias do ser humán, mediante as cales satisfácense ciertas necesidades estéticas e prácticas. Constitúen unha unidade orgánica que permite ordear os elementos conceptuais, visuais e técnicos, necesarios para o acto creador.
A composición das artes visuais é a forma total coa que se comunica unha plástica, a percepción visual é o medio idóneo para acceder a esta comunicación.
Nas artes visuais, particularmente pintura, deseño gráfico, fotografía e escultura.. A composición nas artes visuais é o plan, a colocación ou o arranxo dos elementos ou dos ingredientes nun traballo de arte. A selección e a colocación dos elementos do diseño segundo os principios do deseño dentro do traballo. Contribúe a unha respuesta do espectador; a obra de arte, aprecio estético, que satisface ao ollo se os elementos dentro do traballo arranxan nun compositivo equilibrado da manera (Dunstan, 1979).
No obstante hai artistas que sua única idea é interrumpir a composición tradicional desafíar ao espectador a repensar o balance e a deseñar elementos dentro dos traballos de arte, por exemplo, artistas como Salvador Dalí.
Tamén pode pensarse coma a organización dos elementos artísticos de acordo aos principios da arte.
O termo composición significa básicamente “xuntar”, cualquer obra de arte, da música, a escritura,... arránxase ou ponse junto co pensamento conscente. A variedade de elementos no diseño total relaciónanse xeralmente o un co outro, e co traballo de arte enteiro (Duntan, P. 7, 1979).
Hai fundamentalmente dous tipos de composición: informal (menos frecuente) formal ou simétrico. A composición tamén se relaciona co canon artístico, por exemplo, o bosquexo dunha cara agradable.
En deseño gráfico e na la autoedición, a composición refirese comúnmente a combinación de elementos multimedia e amaneira na que se conectan na páxina.
Os diferentes elementos visualis, coñecidos coma elementos de diseño, elementos formais, ou elementos de arte, son o vocabulario col cal o artista visual compon. Estes elementos no deseño global polo xeral relacionanse entre sí e ca obra de arte total-
Elementos artísticos na composición
Os elementos básicos da comunicación visual son:
- Medida: O tamaño das formas. É relativo se o describimos en términos de magnitude e pequenez, pero ainda así é físicamente mensurable.
- Cor: Unna forma distínguese das súas cercanías por medio da cor. A color empregase no seu senso amplo, comprendendo non so os do espectro solar senón asimesmo os neutros (blanco, negro, os grises intermedios) e así mesmo as súas variacións tonaiss e cromáticas.
- Textura: Refierese aos elementos da superficie de unha forma. Pode ser plana ou decorada, suave ou rugosa e puede atraer tanto ao tacto como á vista.
- Elementos de Relación. Este grupo de elementos goberna a ubicación e a interrelación das formas nun deseño. Algúns poden ser percibidos, como a dirección e a posición; outros poden ser sentidos, coma o espazo e la gravidade.
- Direción: Depende de como esta relacionada co observador, co marco que a contén ou con outras formas cercanas.
- Posición: É xuzgada pola súa relación respecto ao cadro e as súas estructuras internas.
- Espazo: Pode ser ocupado ou valeiro, liso ou pode ser ilusorio para suxerir profundidade.
- Gravidade: Ista non é visual senón psicolóxica. É a tendencia a atribuir pesadez ou livianidade, estabilidade ou inestabilidade, ás formas, ou grupos de formas, individuais.
- Elementos Práticos. Subyacen ao contido e están máis alá do alcance dun deseño determinado.
- Representación: Cando unha forma deriva da natureza ou do mundo feito polo ser humano, é representativa. Pode ser realista, estilizada ou semi-abstracta.
- Significado: Faise presente cando o deseño transporta unha mensaxe.
- Función: É o propósito para o que sirve el deseño.
Son a parte visible do deuxo, ten largo e ancho. A súa cor e textura quedan determinados polos materiais empregados e como se usan. Teñen forma, cor, medida e textura. Son a parte máis prominente do Deseño.
Forma: Todo o que poida ser visto posúe unha forma que axuda á identificación principal na nosa percepción.
Reglas ou principios
A composición convencional pode ser alcanzada empregando un número de principios:
- Debe de ter un centro de interés ou foco no traballo, que se convirte nun patrón en sí mesmo;
- A direción seguida polo ollo do espetador, débese conducir a mirada do espetador ao redor de todolos elementos do traballo antes de saia fora do cadro;
- O tema non debe ter revestimentos fora da imagen;
- Un tema móvil debe tener espazo en frente para se moveren;
- As bisecións simétricas do espazo do cadro débense de evitar;
- O contraste pequeno ou alto, ten tanto impacto coma elementos máis grandes ou máis embotados;
- O tema principal debe de ser excéntrico, a menos que se desxe unha composición simétrica ou formal, e pódese equilibrar con elementos secundarios máis pequeños;
- A líña do horizonte non debe dividir o traballo de arte en dúas porcións iguais senón que sedebe de colocar para acentuar o ceo ou a terra; demostrar máis ceo se a pintura é de nubes, de saída ou posta de sol, e de máis tierra se é unha paisaxe.
Regla dos tercios
A regla dos tercios é unha pauta seguida comúnmente polos artistas visuais. O obxectivo é repartir os temas e os centros de interés (coma o horizonte) de bisecar a imaxe simétricamente, situándoos cerca dunha das líñas que partirán a imaxe en tres columnas e filas iguais, idealmente cerca da intersección desas líneas.
Regla das probabilidades
A regla de las probabilidades, indica que por definición o obxecto de interés nuna obra de arte con un número par obxectos circundantes, faise máis confortable para o ollo, o que crea unha sensación de comodidade e benestar. Básase na hipótesis de que os seres humans tenden a atopar imaxes visuais que reflicten as súas propias preferencias / desexos na vida coma máis agradable e atrativo.
Unha imaxe de unha persoa, centro é obxecto de interés, que está rodeada / enmarcada por outras dúas persoas nesa imaxe / obra de arte por exemplo, ten máis probabilidades de ser percibida coma agradable e reconfortante polo espetador, que unha imaxe de unha soa persoa, sen un entorno significativo.
Regla do espazo
A regla do espazo aplícase as obras de arte (fotografía, publicidade, ilustración) imaxinando o obxecto:
- ao que o artista quere aplicar a ilusión de movimento, ou
- ao que se lle quere crear una burbulla de contexto na mente del espetador.
Isto pódese lograr mediante, por exemplo, deixando un espazo en blanco na dirección dos ollos dunha persoa retratada. Ou cando se irepresenta a un corredor, engadindo espazo en blanco diante del en lugar de detrás para indicar a dirección do movemento.
Simplificación
As moitas imaxes poden distraer dos elementos principais dentro do cadro e facer difícil de identificar o tema. Diminuindo o contido extraño, o espectador ten máis probabilidade de centrarse nos obxectos primarios. O exceso pódese reducir, tamén, co emprego correcto da iluminación, mentres que as áreas máis brilantes da imaxe tenden para dirixir ao ollo, ado mesmo xeito que o fan as líñas, os marcos e a cor. Do mesmo xeito na pintura, o artista podería facer pinceladas menos detalladas e definidas hacia os bordes del cadro.
A limitación do enfoque
Na fotografía, e tamén (o través do software de simulación das limitaciones das lente reales) en los gráficos en 3D, pódese facer o enfoque para lograr a simplificación, que consiste en utilizar una gran apertura de diafragma ao disparar para limitar la profundidade de campo. Cando se utiliza correctamente e no lugar axeitado, esta técnica pode poñer todo o que non é o tema da fotografía fora de foco.
Un acercamiento similar, co equipo correcto (cámaras de gran formato) é aproveitarse do Principio de Schleimpflug para transbordar o plano del foco.
Xeometría e simetría
A “regla de probabilidades” suxire que un número impar de temas nunha imaxe será máis interesante que un número par. Así se temos máis dun tema no cadro, a suxerencia é elixir un arranxo con polo menos tres temas. Un número par de temas produce simetrías na imaxe, que poden parecer menos naturais nunha composición naturalista, informal.
Relacionase coa regla das probabilidades, tamén a de que os triángulos son unha forma estética que satisface psicolóxicamente. Nuna cara con proporcións canónicas, atractiva, a boca e os ollos caen dentro das esquinas dun triángulo equilátero. Os marcos triángulares de Paul Cézanne ainda hoxe teñen moito éxito.
Líña e forma
As líñas horizontais non existen na natureza, senon que son fenómenos ópticos creados cando as superficies se curvan lonxe do espetador. Nembargantes, a líña coma forma a disposición para o artista; por exemplo, liñas telefónicas e cables ou aparellos dos barcos. Calesqueira elementos pódense empregar de xeito dramático na composición da imagen. Ademáis, las líñas menos obvias pódense crear, intencionalmente ou non, para influenciar a dirección da mirada do espectador. Éstas poderían ser as fronteiras entre áreas de cor ou de contraste diferenciado, ou secuencias de elementos discretos, ou que o artista pode exagerar ou crear líñas a posta coma parte do seu estilo. Moitas líñas sen un punto común claro suxiren caos na imaxe e poden estar en conflicto co que o artista está intentando evocar.
O movemento tamén é unha fonte de líñas, e a falta de definición pode tamén crear unha reación. As líñas poden contribuir a sensación de perspectiva lineal, dando la ilusión de profundidade. As líneas oblicuas conlevan un movimento e as líñas angulares transportan xeralmente un sentido de dinamismo e de tensión, posiblemente. As líñas poden tamén dirixir á atención hacia o tema principal do cadro, ou contribuan á organización, dividíndoa en compartimentos.
O cerebro, a miudo inconsientemente, lé cerca de líñas de continuidade que se forman entre los diversos elementos e os temas segundo as distancias entre eles.
Líñas rectas
As líñas horizontais, verticais, e angulosas contribuen a crear diversas sensacións nun cuadro. O ángulo e a relación co tamaño do bastidor traballan para determinar a influencia que a líña ten na imaxe. Tamén son influenciadas fortemente polo ton, a cor, e a repetición.
As líñas horizontais, atopadas na fotografía da paisaje, dan a impresión de calma, de tranquilidade e de espazo.
Unha imaxe chea de líneas verticais fortes tende a dar a impresión de altura, e de grandiosidade. As líñas converxentes proporcionan un efecto dinámico, animado e activo á imaxe.
O punto de vista é moi importante ao ocuparse das líñas, particularmente en fotografía, porque cada perspectiva proporciona unha diversa respuesta diferente na fotografía.
Líñas curvas
As líñas curvadas utilizanse xeralmente para crear un sentido no fluxo dentro de unha imaxe. Tamén satisface un aspecto máis estético, pois os asociamos a cousas suaves. Comparadoas coas líneas rectas, as curvas proporcionan un maior dinamismo e movemento nun cadro.
En fotografía, la líñas curvadas poden dar gradación nas sombras cuando van dacordo con unha iluminación suave e direccional, o que da lugar xeralmente a unha estructura moi harmoniosa dentro da imaxe.